Start spreading the news! We are not leaving today. Net als vele anderen had ik vandaag aan de start van de vijftigste editie van de New York marathon moeten staan. President Biden said no. Maar zoals ze zeggen, President Biden doet nooit een deur dicht zonder dat Burgemeester Aboutaleb een andere open doet, dus lopen we twee weken na de Rotterdam Marathon nog een rondje Manhattan aan de Maas. En dat doe ik niet alleen want you’ll never run alone!
Omdat de Anita events natuurlijk niet iedere maand plaats kunnen vinden vullen we de gaten tussendoor zelf. Een rondje gezelligheid in Rotterdam staat dan ook weer op de planning. Een planning die vaak een uitdaging is want het kon alleen op 7 november als we het dit jaar nog plaats wilden laten vinden, de dag van New York. In dit geval voor mij achteraf een geluk bij een ongeluk, en toen we op 15 oktober om 15:55 hoorden dat we niet naar New York konden, had ik 15:56 ingeschreven voor de Maastunnelloop om deze met de Anitameiden Deborah, Mirjam, Joyce en Elly te gaan lopen.
10 km Anitafun. 16 km als we er van mijn huis uit naar toe rennen en weer terug. Lekker makkelijk om mijn huis als basis te gebruiken om spullen achter te laten en na afloop wat te eten en eventueel te douchen en om te kleden. Frank heb ik naar de Utrechtse Heuvelrug geschopt, girl’s only. We hebben voor een relaxte pace gekozen want we willen natuurlijk wel geinen en foto’s maken onderweg. 6:30 it is en dan starten we om 11:15. En we weten allemaal wat dat betekent. Uitslapen!!!
We spreken om 10:00 af, dan kunnen we nog wat drinken en rond 10:30 richting Little C, waar de start is. In matching zwart met Rotterdams groene shirts, wederom gemaakt door ikbedruk.nl van Mirjam. ‘You can’t do epic shit with basic people’, want we gaan niet onopgemerkt. Nooit. Het is droog en een prima temperatuurtje, op een wat fris windje na. Maar niets dat we niet kunnen overleven. In een rustig opwarmtempo rennen we langs de Maas. Tot aan de kop van de boulevard waar we natuurlijk een groepsfoto maken met de Erasmusbrug op de achtergrond.
Onderweg zijn er al de nodige foto’s gemaakt, met gevaar voor eigen leven getuige de meer dan één bijna struikelmomentjes. Bij het trailen noemen we dat ‘een hoog op je muil gehalte’. Maar iedereen blijft gelukkig overeind en een alleraardigste dame biedt aan om de foto te maken. Ik geef wat instructies (wij in het midden, Erasmusbrug zichtbaar en vooral dat lelijke bord er niet op). We bedanken de dame en ik check even de foto’s. Het eerste dat me opvalt is dat lelijke bord er op, maar ach, ik kan inzoomen en dan is hij weg denk ik dan maar. We vervolgen onze weg en we zijn netjes om 11:06 op plaats van bestemming waar we ons melden en wachten tot onze groep vertrekt.
Even later mogen we op pad met best wel een aardig clubje. We lopen ietwat achteraan op ons gemak en eigenlijk vind ik dat wel helemaal prima. Eerst langs het park en de Euromast om vervolgens de tunnel in te duiken. Tijd voor nog meer foto’s op de roltrap. Het is een social run dus wordt er door de begeleiders netjes gewacht tot iedereen beneden staat en klaar is om weer te gaan rennen. Aan het eind van de tunnel geen licht, maar wel Rob van Rob Sportfotografie. Ik had helemaal niet door dat hij er was tot nu, maar het komt beregoed uit want ik was al aan het pielen met mijn standaard om een groepsfoto te maken. Nu strikken we Rob mooi om dat te doen. Kunnen we nog rennen ook want met dit licht trekt mijn telefoon dat niet en zouden ze zeker bewogen worden.
Vanuit de tunnel rennen we helaas voor Mirjam niet langs de SS Rotterdam maar richting Katendrecht en geef ik een staaltje Rotterdamse geschiedenis weg. ‘Weten jullie dat Katendrecht vroeger de hoerenbuurt van Rotterdam was en dat daarom deze brug de Hoerenloper wordt genoemd?’ Ik maak blijkbaar indruk met mijn verhaal want een jongen naast mij die half geluisterd heeft vraagt aan me: ‘Is dit De Zwaan?’ ‘Uuuuh nee, die ligt hier achter en komt straks.’ So much voor mijn carrière als stadsgids als ik dus blijkbaar toch niet genoeg indruk weet te maken dat mensen echt naar me luisteren. Het geeft niet, ik was het toch al niet van plan.
We rennen langs Hotel New York en nu we weten dat Rob er is kijken we naar hem uit om ongegeneerd elke keer dat we langs rennen de aandacht te trekken. Alles voor de foto, belangrijker dan de medaille straks. Opnieuw reden om wel op te blijven letten waar we lopen en niet te struikelen over de af en toe uitstekende keien. Dan komen we bij de Erasmusbrug en herinneringen van twee weken geleden steken gelijk de kop op. Natuurlijk moeten hier ook weer een paar groepsfoto’s gemaakt worden en we nemen onze tijd. De groep halen we straks wel weer in. Bovendien wachten ze op ons bij de trap. Dit keer is het een alleraardigste man die aanbied om de foto te maken.
Als we eindelijk klaar zijn rennen we gauw achter de rest aan en sluiten weer aan bij de trap. Het laatste stuk is weer langs de kade en we komen Rob nog één keer tegen. In plaats van langs het park gaan we er nu dwars doorheen en binnen no time zijn we weer terug bij Little C. We maken even plan de campagne want we zoeken wat ruimte achterin zodat we met zijn vijven naast elkaar kunnen finishen. Opnieuw alles voor de foto. Helaas is er een kleine opstopping en missen we de fotograaf. Hij mist ons gelukkig niet en vraagt of we nog even terug willen lopen en opnieuw willen ‘finishen’ zodat we alsnog op de foto kunnen. We doen ons best en hopelijk is het gelukt want een dame voor ons heeft het niet helemaal in de gaten en loopt een beetje in de weg. Nou ja, we zien het wel.
We krijgen een muntje voor een patatje maar de medaille en de na-foto’s zijn belangrijker. Pas als we daar mee klaar zijn lopen we naar het kraampje waar een aardige rij staat. Voldoende om vast te stellen dat we eigenlijk geen van allen behoefte hebben aan patat maar liever straks het geplande broodje thuis eten. Bovendien koelen we af. De keuze is snel gemaakt. We delen onze muntjes uit aan wie ze hebben wil en rennen richting Dudok. Maar niet nadat we eerst via het Kunstdepot (en foto’s) lopen en langs Kabouter Buttplug (en foto’s).
Hilariteit alom als ik gewoon met de tas taartjes dusdanig kan rennen dat de tas nagenoeg niet beweegt onderweg. Been there, done that. Via de Binnerotte lopen ze als zombies achter me aan, op weg naar de broodjes die klaar zullen staan als we daar aankomen omdat ik vast even onze bestelling doorgebeld heb. Met uiteindelijk 19 km op de teller zijn we thuis en kunnen we nagenieten met een heerlijk broodje en een stukje taart, al dan niet van Dudok of het zelfgebakken Hipro kwarktaartje van Joyce. Na een heerlijke dag komt er toch een einde aan de pret en gaan de dames weer naar huis.
Tot de volgende keer dat het gespuis weer bij elkaar komt natuurlijk!