Nooit meer bananen?

‘Nooit meer bananen’ is de titel van een boek dat over hardlopen gaat. Nu zullen de meeste hardlopers onder ons wel de link tussen bananen en hardlopen herkennen. Voor die enkeling die dat niet weet, hardlopers eten vaak bananen. Ze zijn licht verteerbaar, en hebben de nodige suikers en koolhydraten die je tijdens het lopen hard nodig hebt. Geen wonder dus dat de banaan een geliefd alternatief is voor al die vieze gelletjes. Maar ja, dat maakt de banaan wel gauw wat ik noem ‘functioneel’ voedsel.

Een banaan is voor mij dan ook geen fruit meer. Bananen gaan in de pannenkoek, in de muesli prut of gewoon zo als ik vlak voor het lopen toch nog even snel iets moet eten. Zelfs een bananenschuimpje wordt gebruikt als een energie boost om de laatste paar kilometer door te komen. Eigenlijk is de enige vorm van banaan die ik nog als ‘snoep’ eet een bananensoes, en dat gebeurt zelden.

Datzelfde geldt voor een heleboel andere voedingsmiddelen. Stuk voor stuk getransformeerd tot functioneel voedsel voor het hardlopen. Pannenkoeken om maar iets te noemen. Als kind vaak gegeten, daarna zelden nog. Tot ik ging hardlopen. Niet aan te slepen! Niet als avondeten maar wel als ontbijt of de middag voor de marathon. Pasta kennen we allemaal en ontbijtkoek is ook zo’n ding. At ik het vroeger nog wel eens gewoon als lekker tussendoortje met een dikke laag roomboter er op, gaat het nu mee in het zijvak van mijn trailvest, goed voor een kilometer of vijf á zes. En waar ik ontbijtkoek zeg kan er net zo goed Liga of ieder andere vorm van koekrepen of mueslibars staan.

Winegums zijn geheime wapens als je nog een paar kilometer moet. Lekker klein dus makkelijk mee te nemen. Eigenlijk zitten ze standaard in een plastic zakje in mijn vest en in mijn Flipbelt! Je weet nooit wanneer je ze nodig hebt. Als alternatief heb ik ook wel eens door de helft doorgeknipte dropstaafjes gebruikt, watermeloen smaak.

Tijdens de georganiseerde trails kan bijna alles als functioneel voedsel gebruikt worden. M&M’s, spekjes of jellybeans doen het prima als je na 40 km suiker nodig hebt en je nog 20 km moet. In België werkt cake of een soort amandel koeken ook prima. En zelf meegebracht misstaan stroopwafels dan ook niet in het rijtje. Frank heeft dan weer vaak kleine Marsjes mee en ik heb meer dan eens een plakje chocoladecake gegeten.

In de categorie hartig ken ik iemand die op boterhammen met kaas loopt. Bij mij is dat hoogstens pindakaas. En ja, dat schijnt onder de categorie hartig te vallen. Zoute stengels zitten vaak in een zakje achterin mijn vest voor de langere trails en bij de verzorgingspost is chips en Tucjes op dat moment ook functioneel. Te erg eigenlijk. Chips functioneel voedsel? Het is dat ze bijna altijd naturel chips hebben liggen anders zou ik echt een grens moeten trekken. Paprikachips is wat dat betreft heilig. Bij de Bello Gallico heb ik me zelfs tegoed gedaan aan tosti’s. Het broodje worst durfde ik niet aan. Frank wel overigens. 

Nu kan ik met al die dingen best wel leven. Dat ik geen bananen meer eet voor de lol en het lekkere mis ik niet en een enkele keer gaat er best nog wel eens pindakaas op mijn brood, ook als ik niet hoef te lopen. Stroopwafels at ik sinds de Weight Watchers al niet meer zomaar dus juist fijn als ik ze mag eten tijdens het lopen en een Mars is überhaupt helemaal uit mijn repertoire verdwenen. Eigenlijk is er maar één ding dat nu nog een beetje op de grens van functioneel en gewoon lekker zit waarvan ik hoop dat dat de grens niet over gaat. Functioneel aan het einde van een loopje maar iets waar ik zeker ook gewoon naar uitkijk omdat ik het zo lekker vind. Iets wat ik door de weeks als ik thuis mezelf gun als guilty pleasure. 

Chocomelk, de enige échte!