Tja, als alles weer eens afgelast of verschoven wordt, dan is een loopje met elkaar het beste alternatief. Gelukkig mogen we net op tijd weer met een groepje rennen, dus een Social Trail van de RMD groep is meer dan welkom. Heerlijk hertjes spotten in het Waterleiding Duinen gebied.
We pikken Richard op en rijden richting het noorden. Inmiddels zijn we er al een paar keer geweest dus we kennen het gebied. Toen Frank van de week namens Marco vroeg of ik eventueel wilde gidsen had ik daar dan ook geen moeite mee. Op voorwaarde dat ik de ‘Toeristen relax fotogroep’ mee mocht nemen. De 25 km route, dat dan weer wel. Niet snel, maar wel de afstand.
Eenmaal aangekomen staan de herten al te poseren op het parkeerterrein, wat veel bewondering ontlokt aan de mensen die hier nooit eerder geweest zijn. De groep voor de 25 km is niet zo heel erg groot dus Frank leidt. Prima, dan kan ik lekker achteraan hobbelen en met muziek op lopen. Voordat de twee groepen van start gaan, de 25 km en de 15 km, maken we natuurlijk nog even een groepsfoto. Fijn dat het weer kan en hopelijk voorbode voor weer de officiële wedstrijden. Maar nu nog even zo.
Dan vertrekken de twee groepen, in tegengestelde richting zodat we elkaar als het goed is straks tegenkomen. Het is koud maar droog en er staat een fris maar niet al te hard windje. Prima loopweer dus. We zijn nog geen kilometer onderweg als de eerste kudde herten al gespot wordt, en natuurlijk moeten er wat foto’s gemaakt worden. En ongeacht hoe vaak ik hier al ben geweest en hoe veel foto’s ik al gemaakt heb, het is net als met duiken. Je kan altijd een betere foto maken!
Het tempo zit er lekker in, voor sommigen zelfs een beetje té. Na een paar kilometer maant de achterhoede dan ook de voorhoede om iets rustiger te lopen. Het is een social trail en we willen kletsen, de omgeving bekijken en foto’s maken. Ze doen hun best maar ze kunnen het gewoon niet laten, het jonge enthousiasme spat er gewoon vanaf. Net als zo’n gezellige jonge uitgelaten pup op het strand.
Na een voorzichtige start op ietwat vlak terrein beginnen we nu af en toe wat heuveltjes te krijgen, a.k.a. duinen. We hebben dan inmiddels al een stuk of zes kuddes herten gezien. En evenveel zoveel foto’s gemaakt. Dan komen we rond een kilometer of 5 bij het kabouterbos. Daar nemen we even de tijd en maken we natuurlijk ook nog een groepsfoto, met dank aan een aardige dame die de foto wil maken. Dus hup, we kunnen de boom in. De newbees vermaken zich nog even met de kabouters alvorens we weer onze weg vervolgen.
Wat volgt is 5 km van op en neer, op en neer, op en neer. Dit is de Waterleiding Duinen zoals we ze kennen. Het begint zo langzamerhand tijd te worden om wat te eten en we spreken af om even door te lopen tot 10 km. Het toeval wil dat we op die afstand een duin oplopen en nét op dat moment de lachende gezichten van Olav en Marco boven op het duin verschijnen. Het is de andere groep.
We stoppen even om elkaar te begroeten, onze avonturen tot op dat moment met elkaar te delen en vooruit, ook om even wat te eten. Ook is er intern beraad geweest in de 25 km groep. Ook al scheelt het niet veel, er is toch een klein verschil in tempo. De ene helft wil het ‘jonge uitgelaten hond’ tempo, de andere helft kiest toch voor het ‘toeristen relax foto’ tempo. Frank leidt de jonge honden, Wouter neemt de toeristen. En natuurlijk hebben Leonie en ik ook gewoon de route op ons klokje staan, dus we komen er vast wel.
Frank vertrekt en wij gaan er rustig achter aan. Het is gelijk merkbaar want er is nu rust in de tent. We rennen een prima constant tempo maar onderbreken wel voor fotostops en kunnen heerlijk de duinen omhoog wandelen in plaats van rennen. Lekker efficiënt met de energie omgaan en er zitten best wat pittige duinen in. Op de top even genieten van het uitzicht en de video’s aan als we naar beneden sjezen. En natuurlijk in een mooie boom hangen voor een foto.
Zo tikken ook wij de 20 km aan terwijl ik onderweg af en toe speur naar beestjes. Herten in overvloed, af en toe een roofvogel maar we hopen op een vos. Als ik mijn telefoon pak om weer een foto te maken heb ik een appje van Frank. Ze hebben een vos gezien! Ik kan het bijna niet geloven maar het is echt waar. Sterker nog, later blijkt hij heel erg tam en een stuk meegelopen te hebben. Wij moeten het helaas doen met slechts een hol.
Ik heb gelijk geen zin meer om te rennen want 2 km later komen we in min of meer bewoond gebied, zijnde wandelpaden waar veel wandelaars zijn. Een wonder als wij hier nog een vos zien. Maar goed, samen uit samen thuis en ik moet toch naar de auto dus ren ik toch maar door. Ik zie nog een paar herten met een mooi gewei in het zonnetje liggen dus maak er nog maar een foto van. Het is nog maar 500 meter naar het eindpunt dus de rest loopt lekker door.
Als ik ook weer ga rennen voor het laatste stukje staat René op me te wachten om de laatste meters samen te lopen. Nog een klein rondje op de parkeerplaats om de 25 km vol te maken en dan mag Frank even los met alle foto’s en filmpjes van de vos. Ja, ja, ja, I know, jullie hebben hem gezien en wij niet. Diep in mijn hart is mijn afgunst een beetje gespeeld. Leuk voor Frank dat hij een vos gezien heeft. Ik had er graag foto’s van gemaakt maar ik heb in Meijendel tijdens het paardrijden ook vaak genoeg een vos gezien. Ik heb meer interesse in mijn gisteren gekochte Twix eiwitshake en die is heerlijk. Nog heel even napraten en dan gauw naar huis want ik heb het koud en ik heb honger.
Heerlijk buiten gespeeld. Volgende week weer? Natuurlijk! Dan gaan we gewoon weer mee met de RMD. Lekker naar de Posbank.
En wie weet wat we dan tegen komen!