Goed, de plannen voor vandaag zijn iets gewijzigd. Frank heeft ‘het’ de afgelopen week te pakken gehad en alhoewel ik iets heb in de zin van ‘onkruid vergaat niet’ en vooralsnog nergens last van heb nemen we geen risico door lekker in een groep te gaan rennen. Het is dus ‘just the two of us’ en eerlijk gezegd is dat ook wel weer eens fijn. Dus geen Posbank maar ik wil toch wel graag een rondje van een kilometer of 20-25 en de opties zijn Meijendel of de Utrechtse Heuvelrug.
Als ik alleen was gegaan was ik waarschijnlijk in de buurt gebleven en had Meijendel gepakt, maar omdat Frank zich weer helemaal prima voelt gaat hij gezellig mee en wordt het mijn favoriet, de Heuvelrug. Bovendien wil ik weer eens langs de Pyramide van Austerlitz en aangezien Frank daar ook nog nooit geweest is maakt hij een mooie route. Ik hoorde al wat berichten dat het slecht weer zou worden in tegenstelling tot de zaterdag waar het zonnetje breed schijnt. Stilte voor de storm? Maar Corrie was toch al weg? Nou ja, misschien een na stormpje. Tenslotte is het nog steeds winter.
We houden het weerbericht in de gaten alsmede Buienalarm en Buienradar. Als we ‘s ochtends onze spullen bij elkaar zoeken heeft Frank de uitslag. ‘We krijgen het eerste uur zeikregen, daarna wordt het minder’. Goed, regenjas mee dus. Voor de rest zal het dan niet zo spannend zijn. Misschien dat mijn broek een beetje nat wordt maar die droogt daarna wel weer op. Ik check voor de zekerheid ook nog even en met een beetje mazzel is de meeste regen zelfs al weg als we beginnen met lopen.
Aangekomen op onze startpositie regent het nog dus doe ik mijn regenjas maar gelijk aan. Ik moet ook nog even plassen en met mijn broek op mijn enkels voel ik de regen op mijn blote billen kletteren. Bah! Ik vind regen niet zo heel erg, ook al heb ik het liever niet, maar dan wel pas als ik al aan het lopen ben en niet als ik nog op weg moet. Maar goed, het is niet anders. Jas dicht, capuchon op en gaan.
Tegen beter weten in probeer ik nog krampachtig de plassen te ontwijken maar er is bijna geen beginnen aan. Het is onvermijdelijk dat ik natte voeten krijg. De paden zijn veranderd in kleine riviertjes en ook langs de randen is het gewoon natter dan nat. Ook dat accepteer ik dan maar gewoon. Binnen no time heb ik geen droge vezel meer aan mijn lijf want ook al is mijn jasje waterdicht, de condens van mijn lijf er onder maakt dat mijn kleding er onder gewoon nat is. Of zoals Olav zegt: ‘Je kan wel een ademend jasje hebben, maar als de luchtvochtigheid 100% is, waar moet het vocht van binnen naar buiten dan naar toe?’ En zo is het natuurlijk ook.
Zo werken we ons naar de 10 km waar ongeveer de Pyramide ligt. Maar eerst moeten we nog door wat alternatieve paadjes waarbij ik niet eens meer langs de randen kan lopen maar gewoon dwars door het water moet. En dan wordt mijn duiveltje wakker en begint op me in te praten. ‘Wat ben je aan het doen? Het is zeikweer en in plaats van minder wordt het alleen maar erger. Als je van de Pyramide gewoon rechtstreeks naar de auto loopt kost je dat ongeveer 6 km en heb je nog steeds zo’n 16-17 km dat is toch ook een prima afstand voor vandaag? Straks word je alsnog ziek en kan je volgende week niet mee naar de Hoge Venen.’
We komen bij de Pyramide, maken zo goed en zo kwaad als het kan door de regen een foto, lopen er een rondje omheen, en vervolgen onze weg. Ik heb het met Frank over de omstandigheden en het feit dat ik het toch een beetje koud heb. Hij oppert om af te steken en een kortere route te lopen. Ik weiger. Ja ik ben natter dan een labrador die een meer overgezwommen heeft en ja ik kan de hele waslijst van mijn duivel afvinken. Bovendien wordt de regen nog steeds niet minder maar alleen maar meer. Maar er is een hele belangrijke reden om door te lopen.
Dit is namelijk ook trainen. En dan heb ik het niet over kilometers of heuvels. Dit is trainen om trailhardheid te kweken. Het aftroeven van die duivel door hem een keiharde rechtse te geven en van je schouder af slaan. Doorgaan ook al lijkt het alleen maar erger te worden. Zorgen dat je je shit op orde hebt, want als ik even nagedacht had en mijn regenbroek meegenomen had was het allemaal niet zo erg geweest.
Als wij eind van het jaar een honderd mijl willen lopen en het regent zoals vandaag, dan moeten we ook gewoon doorlopen. En het kan nog erger, want als het ‘s nachts is, is vandaag een peuleschil geleken. Of je moet uitstappen, maar dat is natuurlijk niet de doelstelling. Doorlopen dus. We kunnen er maar vast aan gewend zijn.
En dat is exact wat we doen. Bovendien, hoe meer we doorlopen, hoe minder koud ik het heb. Ik geef me dan ook maar gewoon over aan de regen en de plassen. Ik ontwijk ze niet eens meer want het heeft toch geen zin. Natter dan nu worden mijn voeten toch niet en droog lopen ziet er op korte termijn ook niet uit dus wat maakt het uit? Dus stap ik gewoon door de plassen, slechts alert op de wat diepere sloten omdat ik niet goed kan zien hoe diep het echt is en wat er onder ligt. We moeten wel heel blijven.
Uiteindelijk komen we drie en een half uur en 24 km later weer aan bij de auto. Inmiddels is het toch iets minder gaan regenen maar het had me niks uitgemaakt. Als we bij de auto komen worden we aangesproken door een man die ook op het punt staat om te gaan lopen. Hij geeft aan dat hij ook de Heuvelrug op wilde, maar dat het met de regen en het feit dat daardoor alle paden drassig en nat zijn, hij toch maar besloten heeft om zijn rondje op asfalt te doen. We zeggen niks, iedereen zijn eigen keuze en zijn eigen waarde, maar het illustreert precies wat ik bedoel. Wij hebben andere ambities en moeten navenant daar op trainen. Desalniettemin hoop ik dat de weergoden ons volgende week wel wat beter gezind zijn. Ik ben wel goed maar niet gek!
Tegen de tijd dat we ons omgekleed hebben, wat gegeten en weer terug rijden naar huis is het droog en breekt er een voorzichtig zonnetje door de wolken. Nu wel…