Het klinkt als een spannende piratenfilm of een blockbuster avonturenfilm. Het zou ook nog een verwijzing kunnen zijn naar Pirates of the Carribean of het monster uit de Griekse mythologie. Dat laatste is natuurlijk sowieso waar, maar niet vandaag. Vandaag is het de groep van de RMD’s Road through Rotterdam die ik mag pacen. Vernoemd naar een van de signature biertjes van de Stadshaven Brouwerij, waar we vandaag te gast zijn. Ongeveer 20 lopers uit de groep die zich voorbereiden voor de marathon, lopen met mij en Piet, wie kent hem niet, mee op een tempo van ongeveer 6:20-6:25 voor een rondje van 31 km. André en Gerrit fietsen mee. En de lente is begonnen, dus dat moet goed komen.
We moeten er om 8:00 zijn en ik vraag Frank om weer eens ouderwets pannenkoeken te bakken. Nou ja, vragen? Dat gaat ongeveer zo: ‘Schat, hoe laat moeten we morgen op?’ ‘Ik zet de wekker om 6:45.’ ‘Oh, nou ik sta om 6:30 op want ik wil pannenkoeken bakken.’ Vervolgens schreeuw ik telepatisch heel hard ‘JIJ MOET PANNENKOEKEN VOOR MIJ BAKKEN!’ Waarop Frank dan zegt: ‘Ik wil ze ook wel bakken hoor?’ Yes! Gelukt!
Na een ietwat onrustige nacht staan we op tijd op en terwijl Frank de pannenkoeken bakt maak ik me klaar. Daarna draaien we de rollen om als ik de tafel afruim. We zijn klokslag 8:00 bij de brouwerij waar al een aantal vrijwilligers aan de slag zijn. Ook zijn de mensen van Hoka en Instinct er al zodat we schoenen en vesten kunnen testen. Dat is mooi, kan ik even voelen hoe de nieuwe Carbon X lopen. Ze zitten als sloffen dus die gaan op de lijst als ik de mijne moet vervangen. Ik ben inmiddels ook ‘om’ voor een Instinct vest en aangezien ik op korte termijn jarig ben kan Frank gelijk een bestelling plaatsen. Hij is toch echt ook heel lief.
Ondertussen komen de lopers binnendruppelen en het is heerlijk om iedereen weer te zien en gewoon weer te kunnen begroeten zoals vroeger. Tenslotte stond deze Road al twee jaar geleden gepland. Ik kan me nog herinneren dat we destijds de route zelf maar gelopen hebben toen alles afgelast werd. Het voordeel van getrouwd zijn met de route maker. Maar nu mogen we dan alsnog voor het echie.
De tijd tikt door en voor ik het weet is het alweer tijd voor de groepsfoto. We lopen naar buiten en dan voelt het toch wel een beetje koud aan. Toch blijf ik bij mijn enkele shirtje want met een hesje er over én een vest heb ik toch drie lagen. Bovendien, als je gaat lopen krijg je het altijd warm. Ik trek ook mijn sleeves aan zodat ik die uit kan doen als het warm wordt. Na de foto weer naar binnen en wachten tot het onze beurt is om te vertrekken.
We stonden gepland om 10:00 maar we lopen iets uit, maar dan wordt er toch omgeroepen: ‘Kraken mag naar buiten.’ Nog even een foto van alleen onze groep, klokje aan en gaan. Ik heb met Piet afgesproken dat ik de route doe en hij de pace. De eerste drie kilometer gaan we met ons enthousiasme iets te hard maar dat wordt gauw gecorrigeerd. Dakpark op en af, Delfshaven in waar ik één faux pas maak qua route, richting de Euromast en dan op weg naar de Erasmusbrug.
We hebben het ritme lekker te pakken en het loopt voorspoedig. De zon blijft een beetje achterwege en het windje is fris. Er valt zelfs een verloren druppel maar goed, meer dan dat zal het niet worden toch? Na de Erasmusbrug hebben we de eerste verzorgingspost met water. We hebben afgesproken om niet te lang te blijven hangen op de posten en iedereen luistert braaf dus we zijn snel weer door. Op het Varkenoordse viaduct begint het weer te regenen, nu iets harder. Ik kijk er naar en mijn ogen worden groot. Dit is geen regen, dit is natte sneeuw! No way! En dat terwijl de lente morgen begint.
Ik hoop niet dat dit aanhoudt want mijn handen zijn nu al bevroren en ijskoud. Mijn handschoenen heb ik niet alleen thuis gelaten maar ook al lang opgeborgen. Ik gebruik mijn trailtechniek maar bij koude handen en dat is om en om ‘knijpen’. Het helpt want er komt weer een klein beetje gevoel in mijn handen terug. Dan zijn we bij de Kuip waar we de instructie hebben gekregen om breed te gaan lopen voor de foto. Dat lukt aardig en even verdwijnt de sneeuw op de achtergrond.
Dan de trap op en weer door. Gelukkig houdt de sneeuw niet aan, loopt iedereen nog als een zonnetje en cruisen we richting het Zuiderpark. Als we van daar uit richting de Waalhaven lopen tikken we de 15 km aan en zijn we al op de helft. Ik moet zeggen dat iedereen lekker mee blijft lopen en voor mezelf gaan de kilometers ook redelijk ongemerkt voorbij. Misschien komt dat omdat ik weer eens een ‘woman with a mission’ ben. We pakken de tweede verzorgingspost en ik graai wat Tucjes voordat we weer verder gaan. Op naar de Beneluxtunnel.
Nu komt het langste en misschien wel saaiste stuk. Eerst nog even een wiebelbrug. Gelukkig hebben we geen wind tegen en is en blijft het droog. Maar aan alles komt een eind en drie kilometer later draaien we Pernis in om nog twee kilometer te overbruggen tot de ingang van de tunnel en de laatste verzorgingspost. In de verte zien we de toren van Huisman, waar ik me morgen weer mag melden voor de arbeid.
We worden feestelijk onthaald bij de tunnel waar het laatste restje van Indian Pale Ale net vertrekt. We nemen iets meer tijd voor een hapje en een drankje voordat we met de roltrap de tunnel afdalen. Door het even stilstaan verstijf je gauw maar de tunnel loopt natuurlijk eerst lekker af waardoor de spieren gauw weer soepel bewegen, voor zover dat kan na 25 km. De tunnel omhoog nemen we rustig aan en als we de roltrap weer omhoog gaan bereiden we ons mentaal voor op het laatste loodje. Een loodje dat ik bijna net zo goed ken als het rondje brug thuis aangezien ik hier altijd met mijn collega’s loop.
We halen Indian Pale Ale, The Sequel in en hobbelen rustig richting het park waar we dwars doorheen lopen. Dan maken we als pacers de keuze om via de Gustoweg te lopen en een klein stukje van de route af te wijken. Hierdoor slaan we twee keer oversteken over en zo op de zondagochtend kan deze weg best. Dan de laatste kilometer terug naar de brouwerij nog even tegen de wind in. Iedereen loopt nog steeds goed mee al is de vermoeidheid nu toch wel aanwezig. Ik merk het zelf ook aan mijn benen. Het zonnetje probeert nu voorzichtig door te breken.
Nog even tanden op elkaar en als we bij de brouwerij zijn is de keuze voor de groep om te stoppen of nog een lusje van ongeveer 2 km te doen. Piet en ik lopen sowieso nog een lusje en er gaan ongeveer 5 man/vrouw met ons mee. Het pacen wordt nu een beetje ‘eigen tempo’ lopen, dit lusje is vooral bedoeld om wat extra kilometers te maken. Als we voor de tweede keer bij de brouwerij zijn heb ik 32,77 km op de teller staan dus dan weet je het wel. Iets met een Duivelse Uitdaging dus nog een klein beetje verder tot 33,33 km. Dan zit het er voor mij ook op. Lekker naar binnen, iets droog aantrekken en wat drinken. Beetje napraten, hamburgertje er in en dan rond een uur of drie afscheid nemen en naar huis want Frank heeft een afspraak met Max.
Nog drie weken tot Rotterdam, twee tot Parijs en volgende week mag ik nog iets met een verkenning doen. Dit voelt ouderwets als de voorbereiding voor de marathon, net als dat vandaag ouderwets een RMD Road through Rotterdam was, met alles er op en er aan. De enige hamvraag die nu nog open staat is, wat eten we vanavond?
Ik weet niet, ik heb eigenlijk wel trek in octopus op de grill of zo. Hoe zou dat nou komen?
Foto: Jaco Terlouw
Mooi verhaal, Piet wie kent ‘m niet .
Thanx om weer samen met me te lopen!