Soms zit de uitdaging daar waar je hem niet verwacht. Een 10 km lopen een week nadat we het Petranpad gelopen hebben is geen walk in the park maar niet de uitdaging waar ik het over heb. Ik heb dit jaar besloten om nu maar eens proberen alle zes de Vestinglopen te doen en daarmee de Vestingloopheld medaille te scoren. Die overigens dit jaar wel erg mooi is. En daar zit precies de uitdaging. Niet het lopen, wel de planning.
Inmiddels twee gelopen en de derde ingeschreven voor vandaag, zijn de andere drie in september en oktober. Een als we net terug zijn van vakantie, inclusief jetlag van hier tot Bonaire, een die ik sowieso niet kan lopen omdat we heuvels aan het bedwingen zijn in België maar lang leve de virtuele variant, en de laatste een week na een groot evenement maar dat moet wel lukken. Maar goed, so far so good en voorlopig maar gewoon elke vesting nemen.
Vandaag die van Brielle dus. Vorig jaar ook al gelopen dus ik weet wat ik kan verwachten. En Frank had ook geen spannende dingen voor ogen na vorige week dus die wilde wel mee. 10 km is te overzien ook al wordt het warm. Het deelnemersveld is verdeeld. The usual suspects zijn weg, geblesseerd of lopen ergens anders omdat de boel uitverkocht was. Maar er zullen vast wat bekenden zijn. Van Paul weten we inmiddels dat we hem gaan zien.
Omdat we pas om 11:00 hoeven te starten, hoeven we niet te haasten. Ik slaap dan ook een beetje uit, en op mijn gemak eet ik een ontbijtje en pak mijn spullen. Om natuurlijk uiteindelijk toch te moeten haasten. We hebben mazzel want we hebben nog een parkeerplek vlak bij de start. Daar zien we inderdaad Paul, maar ook René en Simone, Hans, Dennis en Peter die er wel is maar niet mee loopt. Sasha, Linda en Maarten doen pacen.
De lopers van de 5 km zijn gestart en die van de 10 km gaan in tempogroepen ook een voor een weg. Ik sluit aan bij Sasha op de 6:00 minuut per kilometer, samen met Paul, René en Simone. Frank zou ook aansluiten maar besluit op de laatste seconde om met de 5:30 mee te gaan. Moet hij lekker weten, ik ga er ‘anderhalf uur’ over doen. Natuurlijk niet, maar het geeft me de marge om te kijken hoe het gaat.
We gaan van start en ik loop op met Paul. Ik merk al gelijk dat het relatief goed gaat, zeker in vergelijk met afgelopen woensdag. Toen kon ik nauwelijks een stap zetten. Het is wel erg warm maar dat overleven we wel. Desondanks gaat het niet mijn beste tijd op de 10 km worden. Mijn plan is mee gaan tot 5 km en daarna verder zien.
De route is inderdaad hetzelfde als vorig jaar en brengt ons over de wallen van de vesting en door de straatjes van de stad. Ik kijk uit naar Rob die foto’s maakt vandaag. Het duurt even maar dan zie ik hem ineens en grijp Paul beet. ‘Paul! Foto op rechts!’ En samen gaan onze handen in de lucht alsof we op het Carnaval zijn. Tja, Frank wilde nu eenmaal snel lopen dus dan ruil ik hem gewoon in voor een ander loopmaatje. En Paul is een prima maatje.
We lopen weer verder en bij 4 km geef ik Paul wel aan dat hij niet bij me hoeft te blijven en als hij sneller wil, hij dat maar gewoon moet doen. Nog even samen springen voor Rob die weer op een hoekje staat en zwaaien naar Peter die ook foto’s maakt. We lopen nog op tot de 5 km. Eerst nog een trapje af en door het poortje waarachter de drankpost staat. Ik gebruik de trap om wat van mijn eigen drinken te pakken en doordat ik zit te kutten om mijn flesje weer in mijn Flipbelt te proppen mis ik dat er een fotograaf bij de poort staat. Ik ben benieuwd wat voor rare bek ik getrokken heb.
Bij de drankpost pak ik toch nog wat water, al was het maar om even mijn gezicht nat te maken. Ik zeg tegen Paul dat ik vanaf hier ‘uitloop’ dus hij kan verder lopen en doet dat dan ook. Een klein stukje buitenom over de weg en dan duiken we de wallen weer op. Even voorbij de 7 km komen we waar vorig jaar veel mensen verkeerd liepen omdat je een raar bochtje en een rondje om een wal heen moet lopen maar nu staat er iemand die de mensen de goede kant op stuurt.
Ik begin lekker met aftellen maar op 8 km moeten we even een bultje op en dan merk ik pas goed dat vorige week nog in mijn benen zit. Eenmaal boven ben ik stiekem toch een beetje aan het tellen om binnen het uur te lopen. Ik hoef alleen maar vol te houden maar tegelijkertijd voel ik voor het eerst de warmte in mijn lijf en check zorgvuldig of dat goed gaat en ook goed blijft gaan. Nog één keer lachen voor Rob. Op 9 km zit ik op 53:30 dus als ik de laatste kilometer op 6:30 loop blijf ik binnen het uur. Dat moet lukken. Bovendien is de laatste kilometer ook nog op een vlak stuk en ik voel een licht briesje. Go, go, go dus.
Ik tel nu de honderden meters af en ben toch weer heel blij als ik de laatste bocht in draai voor nog 200 meter. De rest staat al op me te wachten en dan ben ik er. Mooi op 59:13 en exact 10 km! Hoe mooi kan je het hebben? Ik pak mijn medaille, want daar ging het uiteindelijk om, en dan even bijkomen tot Frank me komt zoeken. Nog even een fotootje en dan het beloofde broodje van de organisatie en een colaatje. Paul sluit aan en daarna gaan we richting huis want Frank heeft nog een afspraak met Max. Eenmaal thuis op de bank dan ook maar gelijk inschrijven voor de andere Vestinglopen als een mooie stok achter de deur om ze te lopen. Hoe dat gaat met die planning van ons zien we dan wel weer. Volgende week nog even rustig aan en daarna iets van hele andere orde. Dan maken we ons weer op voor de Roparun. 65 km in stukjes van 1,5 km maar verdeeld over twee dagen. Grootste uitdaging daar?
Slaapdeprivatie!
P.s. Doneren kan nog steeds via deze link. Roparun team Jatogniettan?! Kies mijn naam en geef wat je kan missen.
Help je ons naar de € 10.000?
Het geld dat wordt opgehaald tijdens het evenement Roparun wordt door het bestuur van Stichting Roparun toegekend aan instellingen, goede doelen of projecten die bijdragen aan de missie van Roparun:
‘Leven toevoegen aan de dagen, waar vaak geen dagen meer kunnen worden toegevoegd aan het leven”
Je kunt hierbij denken aan de inrichting van een inloophuis, waar (ex-) kankerpatiënten en/of naasten elkaar kunnen ontmoeten. Vakanties voor mensen met kanker en hun familie zodat zij, ook in een akelige periode, een mooie herinnering kunnen creëren. Workshops in ziekenhuizen waarbij mensen met kanker leren omgaan met uiterlijke veranderingen die ze krijgen door de behandelingen. Een fijne dag uit voor zieke kinderen en hun broertjes of zusjes, zodat zij even niet hoeven te denken aan het ziek zijn. De ontwikkeling van ‘palliatieve boxen’, een hulpmiddel voor mensen in een terminale fase die graag in de eigen thuisomgeving willen verblijven. Of de inrichting van een hospice om er voor te zorgen dat mensen tijdens hun laatste levensfase in een prettige omgeving kunnen verblijven.