Dit is er één uit de categorie ‘seemed like a good idea at the time’. Bijna een week na de Roparun, ik las iets over een kasteel en een mooie zonsondergang, het is op zaterdagavond dus na een rustige dag, een bunch vriendjes en vriendinnetjes gaat ook, ik heb deze nog nooit gedaan en ik ga niet te hard rennen dus dat moet in theorie allemaal wel lukken dacht ik zo.
In de praktijk heb ik de hele week nog geen meter hardgelopen, heb ik nog steeds het gevoel dat ik te grazen genomen ben door een anesthesist die mij platgespoten heeft met voldoende dope voor een 8 uur durende open hart operatie, heb ik een verroest ijzeren linkerbeen dat drie jaar in de gracht gelegen heeft en ben ik al de hele dag in touw om onder andere de Rooftop Walk te doen voordat het niet meer kan. En ja, die blaar op mijn hiel rechts voel ik ook nog steeds.
Maar we laten ons niet kennen en in plaats van als een zoutzak op de bank hangen en te Netflixen trek ik met een stoere blik mijn hardloopkloffie aan, en zet mijn zonnebril en mijn beste fake smile op om naar kasteel De Haar te rijden. Frank is slimmer, die gaat mee om op het terras bier te drinken en ons uit te lachen. Het grootste dilemma was wat te doen met eten. We hebben uitgebreid geluncht en ik had het idee om vlak voor vertrek een pannenkoek te eten maar ik had nog geen honger. Handje cruesli dan maar, zie ik daarna wel verder.
Als we er zijn moeten we wachten om te parkeren dus ik stap vast uit om mijn startnummer te halen en kom gelijk al de eerste RMD-ers tegen. Als Frank er ook is ben ik net klaar en lopen we naar de rozentuin voor de RMD Meet & Greet. Omdat ik nog wat tijd heb laat ik de prachtige omgeving niet onbenut om wat foto’s te (laten) maken. Frank heeft de camera bij zich maar ook de telefoon wordt ter hand genomen, want dat is sneller voor Instagram zometeen. Dan is Marco er en maakt Frank de groepsfoto met op de achtergrond natuurlijk Kasteel De Haar.
We wandelen met zijn allen naar de start. Marilene heeft er al net zo veel zin in als ik en is er net zo klaar voor. Samen vragen we ons af waarom we dit doen. 10 km was toch ook goed geweest, of zelfs een 5 km? Maar we weten wel waarom. We gaan namelijk gewoon altijd all-in! Het is gezellig in het startvak en na een diepe zucht gaat de muziek in onze oren aan en wachten we op het startsein. De eerste meters lopen we nog samen op, maar al gauw gaat het groepje waar ook René bij aangesloten is me te hard. Ik had mezelf beloofd een relaxte trainingsloop en dat tempo ligt zeker lager.
Ik laat mezelf zakken en probeer een beetje ritme te vinden. De eerste kilometers gaan stiekem toch best hard gezien de omstandigheden. 5:40 is niet helemaal het beoogde trainingstempo, maar heel eerlijk gezegd loop ik wel ok en als ik sneller loop duurt het ook niet zo lang. Ik hou het ongeveer 5 km vol, even los van de drankpost die op 4 km staat waar ik rustig de tijd neem om te drinken en mijn gezicht nat te maken. Het is niet idioot heet maar wel warm en ik ben zelf ook wat sneller verhit vandaag.
Na de 5 km temper ik mezelf een beetje tot aan de 7 á 8 km als we weer terug bij het kasteel zijn. Ik ben een beetje verbaasd want het zijn twee rondes dus als we 21,1 km moeten lopen zal er ergens wat lussen gelopen moeten worden. Ik loop onder de poorten van het kasteel door, zwaai naar een fotograaf, ga weer richting een poortje en zie Frank aan de zijkant zitten. Fijn om je eigen privé fotograaf te hebben want ik laat me al even hazen door wat dames maar die liepen wel breed bij de fotograaf waardoor ik uit beeld was.
Dan langs de ‘finish’, of in elk geval de plek waar straks de finish is. Was hier nou ook de start? Ik weet het niet meer. Het maakt niet uit, ik moet gewoon doorlopen. Dan draai ik een hoek om en herken ik de laan waar we wél gestart zijn. Ok, dat betekent dus dat ik nu officieel de tweede ronde in ga. Ik zit dan ongeveer op 9 km. Dat klopt ook wel want na de start hadden we ergens rond de 1 km een bord met ‘10 km’. De motor begint nu wel te haperen. Ik weet niet of het gebrek aan brandstof is of oververhitting van de banden.
Ik gooi er een gelletje en een andere playlist in en dat lijkt te helpen. De motor slaat weer aan en en passant haal ik een aantal mensen in op het lange stuk de polder in. Dat vind ik altijd het enige voordeel van rondjes lopen, ik weet wat me te wachten staat en kan ‘afstrepen’. Ik hou mijn tempo ongeveer twee kilometer vol voordat ik weer terug ga naar een wat rustiger niveau. Voorlopig mezelf eerst maar naar de 15 km werken. Ik blijf hangen bij de dames van eerder en dat is eigenlijk wel prima.
Iets voorbij de 13 km gaan we niet naar rechts zoals in de eerste ronde, maar worden we naar links gestuurd naar wat lijkt een rondje om de Haarrijnse Plas. Ah, het lusje. Ik zie aan de overkant van de plas mensen rennen en het lijkt mijlenver weg. Moeten we dat hele eind er omheen? Het kan bijna niet anders en mijn hoofd weet dat het hoogstens een kilometer of drie kan zijn maar het voelt als het Kralingse Bos tijdens de marathon.
Mijn benen beginnen licht te protesteren maar in mijn hoofd zit ik redelijk in mijn flow ook al moet ik moeite doen om hem niet los te laten. Eerst maar naar die 15 km, die ik verrassend toch onder de 1:30 loop. 1:29:29 weliswaar maar toch, 10 km per uur onder deze omstandigheden stelt mezelf niet teleur. En het nog steeds inhalen van mensen die aan het wandelen zijn doet mijn ego goed. Ik ben dan wellicht niet zo snel meer als vroeger, maar ik ben nog wel sterk genoeg om door te kunnen lopen. Een jongen die op 16 km aan het wandelen is en ik inhaal gaat gelijk ook weer rennen maar hij is kansloos tegen mijn inmiddels ingedrukte Terminatorknop.
Op 17 km zit het extra rondje er op en loop ik weer op het parcours van de eerste ronde. Ik loop bijna helemaal alleen en het voelt alsof ik helemaal achteraan loop. Achteraf blijkt dat er nog zo’n 70 man achter me zit, maar daar merk ik nu helemaal niks van. Het is nu echt tanden op elkaar en aftellen. Nog steeds haal ik wat mensen in terwijl ik in de maat van mijn muziek op het asfalt stamp. Geen plassen vandaag. Dan gelukkig de laatste bocht voor het lange stuk weer naar het kasteel en het bordje 20 km. Opnieuw de poort onderdoor en een lang stuk. De fotograaf is inmiddels weg en bij de tweede poort denk ik dat Frank er zit maar het is iemand anders. Dan zal hij wel bij de finish staan.
Liep ik een kleine 300 meter voor volgens mijn klokje, is daar op 21 km toch de finish dus kom ik redelijk goed uit. Frank staat inderdaad te fotograferen en ik doe mijn best om er nog iets leuks van te maken. Tevergeefs want later blijkt dat al Frank zijn foto’s onscherp zijn door een verkeerde instelling van de camera. Heb ik voor niets die best fake smile ‘we vinden het leuk en voelen ons prima’ opgezet. Dan maar hopen dat er vanuit de officiële fotografen toch nog iets zinnigs uitgekomen is.
Ik neem mijn medaille aan, zeg een paar andere RMD-ers gedag en maak nog een foto met een papieren kroon, mijn medaille en het kasteel op de achtergrond, onder het motto ‘vorige week werden we als lopers de prinsjes en prinsesjes van het team’ genoemd en omdat dat wel een beetje waar is, heb ik maar een kasteel opgezocht. Ik ben Frank even kwijt maar die blijkt nog bij de finish te staan. Als iedereen binnen is nemen we afscheid en wandelen we naar de auto, want inmiddels is het toch ook alweer 22:30. Thuis lekker douchen en dan is het bedtijd. Ik heb eigenlijk niet eens trek meer in eten waar ik een half uur nadat ik in bed lig spijt van heb. Morgen zondag, rust dag. Dus morgen doen we lekker rustig aan. Misschien met Frank mee voor een kleine trail. Kilometer of 15 op een rustig tempo. Misschien.
Wat denk je? Blijf ik in bed liggen?