Het is weer eens hoog tijd voor een Social Trail. De vogeltjes fluiten, de bijtjes zoemen en het zonnetje schijnt. De zomer is aangebroken dus niets fijner dan lekker door de natuur crossen. Vandaag zijn de Loonse en Drunense duinen het decor. Een heerlijke zandbak om in te spelen, mits het niet te warm is. We hebben mazzel, het is wel een beetje warm maar in tegenstelling tot de afgelopen dagen is er geen brandende zon. Wat mij betreft toch ook wel weer een beetje jammer. Ik hou wel van de uitdaging van een beetje Sahara. Frank iets minder, dus die is blij.
Ik zou vandaag eigenlijk naar de kapper maar dat hebben we vanuit een FOMO aanval maar even verzet. Met een half open oog sta ik dan ook op als om 7:00 de wekker gaat. Het is toch geen werkdag? Maar met half tien verzamelen, een uurtje rijden, voldoende tijd hebben om wat te eten en spullen te pakken en een beetje marge was dit de beoogde tijd om op te staan. Ik eet een pannenkoek en pak mijn spullen en ben netjes om 8:12 klaar om weg te gaan. Arjan rijdt met ons mee en staat al te wachten.
Rond 9:15 komen we aan bij Landgoed Bosch en Duin, en staan er al de nodige mensen op de parkeerplaats. Om 9:30 staat de presentatie van Olav en Maarten over ultrarunnen gepland maar die begint iets later. Ook de mensen van Instinct zijn er om vestjes uit te proberen. Ik ben nog ietwat slaperig maar hun verhalen zijn altijd interessant en zelfs na al veel gehoord, gelezen en zelf ervaren te hebben steek ik er nog wat van op en noteer ik wat tips voor mezelf. Ook de presentatie zelf loopt een beetje uit waardoor het pas 11:00 is als we klaar zijn om te gaan rennen.
Na de groepsfoto en eer dat iedereen ook echt klaarstaat, inclusief het indelen van de groepen, zijn we ook al weer bijna een half uur verder. Je kon kiezen tussen 16 km en 22 km, en langzaam of snel. Natuurlijk ga ik voor de 22 km langzaam, maar er wordt besloten om gewoon als één groep te starten. Onzin natuurlijk want na een kilometer is de splitsing al duidelijk zichtbaar en wordt de afstand tussen de mannen en een enkele dame, en zes andere dames inclusief mijzelf al snel groter. Tot het punt dat er formeel besloten wordt om op te splitsen in twee groepen. Tja…
Leonie is officieel ‘gids’ voor ons groepje, maar ik heb zelf de route ook aanstaan, net als Denise en Renate. Mirella en Linda maken het clubje compleet. We rennen lekker door voornamelijk het bos. Door de bewolking is het zeker niet warm, althans niet de warmte van een brandende zon, en ik voel zelfs af en toe een briesje. Er zijn wel veel heuveltjes.
Natuurlijk stoppen we af en toe voor een foto en ook moeten we af en toe even de route zoeken. Niet in de laatste plaats omdat er gewoon geen pad lijkt te zijn of er een boomstronk voor ligt. Ook moeten we ons soms dwars door de begroeiing heen worstelen, wat mijn grasallergie dan weer niet fijn vindt. Maar voor een foto in een veld met prachtige paarse en witte bloemen hebben we dat wel over. Ook worden de stoeltjes niet overgeslagen tijdens de fotosessie, die kom je tenslotte ook niet overal tegen. Net als de kikker die verschrikt tegen een boom springt om te ontsnappen aan de lippen van zes kusgrage hardloopprinsessen.
Even wat eten op 10 km en dan Renate een spoedcursus navigeren geven. Het is heel simpel. Drie basisprincipes om te onthouden: 1. Er zit altijd wat vertraging op, 2. Kijk naar de kaart en het terrein waar je loopt en 3. Anticipeer op waar je zo meteen moet lopen. Rechtdoor, rechtsaf of schuin links? Maar uiteindelijk is er maar één manier om het te leren en dat is door het gewoon te doen. Het gaat redelijk goed en daar waar het niet goed gaat hebben we er allemaal moeite mee. Een keer moeten we parallel aan een pad maar is er écht niks te bekennen dan behalve dwars door de bush-bush. Ook dat hoort bij trailen.
Uiteindelijk vinden we het pad weer en begint het einde in zicht te komen. Maar het venijn zit altijd in de staart want we moeten de grote zandvlakte over, inclusief zandduinen. Het heet niet voor niets de Drunense Duinen. De vaart is er een beetje uit door al het mulle zand en als blijkt dat we sowieso een kilometer bonus hebben en de mannen, en die enkele dame, in theorie al aan het bier zitten slaan we de laatste heuvel over. Het is mooi geweest en het begint toch ook al laat te worden.
Een klein half uurtje later zijn we weer bij het beginpunt waar Marco ons opwacht. De rest zit inmiddels op het terras. Even snel iets droogs aantrekken en dan een cola en een broodje. Nog even gezellig napraten en dan is de dag alweer vol. Op naar de volgende run. Over vier dagen, iets bij Dudok met de Running Crew.
Zie ik je daar?