En dan sta je zomaar ineens aan de start van de marathon van Londen. Een van de Six Majors waar je niet zomaar inkomt. Na drie jaar proberen in te loten viel het lot op onverwachte wijze ineens de juiste kant op. Afgelopen april, toen we net een weekend in Oostenrijk zaten. Toen had ik Parijs en Rotterdam al gelopen en New York stond al gepland. Ach, een marathon meer of minder maakt dan ook niet meer uit.
Tussen alle andere plannen en het werk door ben ik nog niet zo heel erg met het weekendje Londen en de marathon bezig tot op het laatste moment. Ik twijfel enorm wat ik aan moet trekken en mee moet nemen, maar uiteindelijk heb ik donderdagavond op hoop van zegen dan toch maar een en ander in mijn koffer gegooid. We reizen ‘light’ dus het is alleen handbagage. En eerlijk gezegd, wat heb ik nodig? Hardloopkleding en wat accessoires en een paar schone onderbroeken.
Vanwege de te verwachten drukte op Schiphol moeten we allejezus vroeg op. We vliegen om 10:15, met vier uur van tevoren aanwezig en drie kwartier rijden is het 5:30 vertrekken. 5:15 als we Erwin ook nog oppikken die met ons meerijdt. Dat betekent een wekker om 4:30. Het lijkt wel of het steeds vroeger wordt, dat hardlopen. Alhoewel we twee weken geleden helemaal niet geslapen hebben, maar goed. Deze nacht komt er ook niet veel van terecht want elke keer verzin ik weer iets dat ik toch nog mee moet nemen.
De reis naar Schiphol gaat gelukkig voorspoedig en zelfs de gevreesde lange rijen met uren wachten voor de security check vallen enorm mee, met als gevolg dat we uitgebreid de tijd hebben om te ontbijten en naar de gate lopen. Daar treffen we Mirjam en later Gaby die ik beiden natuurlijk ken vanuit de Anitameiden groep, met loopmaatje Ron. Dat maakt het wachten alweer een stuk gezelliger. Gelukkig maar want eenmaal in het vliegtuig wordt snel duidelijk dat we niet om 10:15 gaan vertrekken. Even later krijgen we zelfs bericht dat vanwege slecht weer op Schiphol eerder die ochtend en slecht weer op Heathrow het waarschijnlijk nóg anderhalf uur gaat duren. Hebben wij weer.
Uiteindelijk valt het dan toch weer mee als we veel eerder weg mogen en met snel vliegen lukt het de piloten om met een totale vertraging van slechts een half uur op Heathrow te landen. Dat we vervolgens een uur op de koffers staan te wachten doet dat gelukje dan weer teniet. Als we eindelijk in de bus naar de expo vertrekken is het nog ruim een uur rijden. Tegen die tijd ben ik al drie keer flauwgevallen van de honger maar ik zou ik niet zijn als ik, naast een gekregen krentenbolletje, ook een zak chips weet te scoren.
Het is al 14:30 als we eindelijk op de expo zijn. We krijgen anderhalf uur die ik als eerste spendeer aan het ophalen van het startnummer en wat foto’s maken met ‘Run London’ borden, waar ik braaf voor in de rij ga staan. Frank vindt het zonde van de tijd. Nergens voor nodig want na 20 minuten hebben we de hele expo al gezien. Veel te dure London Marathon kleding die ik niet nodig heb en verder vooral stands voor goede doelen, onzin dingen en de usual suspects als Hoka en Garmin.
De resterende tijd gebruiken we dan ook om een veel te dure hamburger te eten alvorens we om 16:00 weer in de bus stappen om ons naar het hotel te brengen. Vanwege files en het feit dat het inmiddels behoorlijk is gaan regenen duurt dat ritje ook nog bijna een uur, maar rond de klok van vijf zijn we dan eindelijk op onze eindbestemming voor de komende drie dagen.
Na ons geïnstalleerd te hebben halen we bij de plaatselijke supermarkt wat te drinken en nog een uurtje later zoeken we een leuk Indiaas restaurant om wat te eten. Want als je in Londen bent moet je Indiaas eten, en laat dat nou net mijn lievelingseten zijn. We hebben mazzel, er is een zeer goed aangeschreven restaurantje op zes minuten lopen van het hotel. De recensies hebben niets gelogen. Het tentje is eenvoudig maar het eten is heerlijk en niet eens duur. Daarna wandelen we rustig terug naar het hotel, is het opgehouden met regenen en duiken we op tijd ons bedje in, want al met al is het zo toch weer een hele lange dag.
De volgende ochtend gaat de wekker na een onrustige nacht alweer vroeg, maar vanwege het uur tijdverschil zijn we zowaar eerder wakker. Even snel douchen en dan ontbijten. Het buffet is heerlijk uitgebreid maar omdat we straks nog een klein rondje gaan lopen moet ik me inhouden. Gelukkig zit er nog een briefing tussendoor. Na een dik uur uitleg over de dag van morgen gaan we met z’n allen naar Regent’s Park.
Het is een prachtige dag en ik heb het al snel heel erg warm. Toch maar even goed nadenken over wat ik morgen aandoe, alhoewel ik een niet heel erg uitgebreide keuze heb. Sowieso een lange broek, maar qua shirt kan ik nog wel een beetje variëren. Na wat overleg met mezelf besluit ik om maar gewoon het Tui shirt aan te trekken. Niet te dik, goed herkenbaar en toevallig matcht het qua kleur prima bij de rest, zijnde broek, sokken en nagels, die ik gisteren last minute nog even in blauw-wit-rood-wit-blauw gelakt heb, in een poging om enigszins de UK vlag na te bootsen.
We lopen, met wat fotomomentjes tussendoor, een rondje van ongeveer 6 km en aan het einde hou ik nog even een fotosessie met alle leuke standbeelden in het park. Ook het eekhoorntje mag er op. Terug in het hotel opnieuw douchen en plan de campagne maken. Erwin gaat vanmiddag een fietstour doen en wij zijn aangehaakt dus we moeten om 14:15 bij Waterloo station zijn. Dat geeft ons precies genoeg tijd om proberen Westminster Abbey te bekijken. Iets dat we alle keren dat we in Londen waren geprobeerd hebben maar nog nooit gelukt is.
Dit keer lijken we mazzel te hebben. Om 12:15 staan we in de rij die niet zo idioot lang is en ook nog best wel soepel beweegt. Kost wat maar dan heb je ook wat. We krijgen er zelfs een digitale audiotour bij en een uur lang dwalen we door de prachtige en grote kerk waar meerdere keren geschiedenis is geschreven. Aan het eind van de tour is mijn fotoboek vol en de batterij van mijn telefoon bijna leeg.
We moeten nog haasten voor de fietstour want er moet ook nog geluncht worden. Op Waterloo station biedt een M&S foodstore uitkomst voor een sandwich, een wrap en wat te drinken. Erwin zit al te wachten op het afgesproken punt. Uiteindelijk blijkt het een groep van 14 man/vrouw/kind te worden, allemaal Nederlanders en Belgen en we krijgen dan ook een Nederlandse gids mee, Linda.
Na de fietsen uit een storage gehaald te hebben gaan we met wat instructies over het verkeer op pad. We duiken gelijk een tunnel in helemaal volgeschilderd met Streetart, Banksky style. Het ziet er supergaaf uit en ik kom handen te kort om te fietsen en te fotograferen. Wat zou ik hier graag een fotoshoot doen met Rob Sportfotografie!
Daarna fietsen we door naar de oever van de rivier. Omdat we aan de zuidkant zitten hebben we hier een prachtig uitzicht op de Big Ben en de House of Parliament. Bovendien weet Linda veel te vertellen over de geschiedenis van waar we naar kijken. De route vervolgt zich over de brug naar de noordkant, waar flink gedemonstreerd wordt tegen klimaatverandering, maar wij duiken allemaal leuke en bijzondere straatjes in. Ik heb in een half uur al meer van Londen gezien dan de gemiddelde toerist, en dan ook nog plekken die je moet kennen om er te komen.
We komen uit bij Westminster Abbey en de drukte van de toeristen. Ook hier horen we op de achtergrond het rumoer van verschillende demonstraties. En het was natuurlijk al druk vanwege marathonweekend. Na de Abbey rijden we richting Buckingham Palace en over de marathonroute waar we morgen de laatste twee kilometer lopen. Natuurlijk is de tour niet in het kader van de marathon, maar wel heel leuk om hier nu te fietsen. We vangen een glimp op van hoe het morgen zal zijn in de laatste 500 meter.
Vanwege de drukte en het feit dat de weg natuurlijk afgesloten is fietsen we terug en daarna richting Trafalgar Square, waar het nagenoeg nóg drukker is. Ook hier een demonstratie. Deze is tegen het regime in Iran. Linda probeert boven het geschreeuw van de mensen uit haar verhaal te doen en daarna manoeuvreren we ons door de menigte naar Covent Garden waar we even iets kunnen drinken en eten.
Als dat gebeurd is trekken we weg uit de drukte. In een opnieuw voor ons onbekende wijk staat een standbeeld van een kat, Hodge. De kat is van de man die het eerste woordenboek van Engeland gemaakt heeft en als je de kat over zijn kop aait en een muntje in zijn bakje achterlaat zou je ‘Good luck’ moeten hebben. Ik ben nooit vies van een beetje ‘luck’ dus natuurlijk sta ik 30 seconden later een standbeeld van een kat te aaien en ligt er een muntje in het bakje, met het verzoek om het morgen droog te houden aangezien er beestenweer voorspeld is.
Via de Blackfriars brug gaan we weer terug naar de start en is de tour na drie en een half uur ten einde. Het is inmiddels 18:00 dus we nemen afscheid en besluiten om daar in de buurt wat te eten, samen met Erwin. Het is even zoeken want het is druk, we hebben niet gereserveerd en wachten tot 19:30 als iedereen weer plek heeft duurt ons te lang. We eindigen in een verborgen steegje bij een Italiaan waar we een voortreffelijke steak met pasta eten. Nog een toetje en daarna lekker met de metro naar het hotel om alles klaar te maken voor morgen en ons bed in te duiken.
Gelukkig slaap ik vannacht iets beter dan gisteren. Moet ook wel want de wekker staat weer vroeger. Om zes uur ontbijt is om 5:15 opstaan. We zijn iets eerder klaar dan 6:00 en dat is maar goed ook want het is een gekkenhuis beneden. Het lijkt wel of het hele hotel vol zit met marathonlopers. Ik was oorspronkelijk niet van plan om veel te eten maar ik heb honger, het duurt nog vier uur voordat ik moet starten en ik moet toch iets eten. Dus kan een croissantje best, net als die pannenkoekjes en toast met Nutella.
Al met al zijn we nog even bezig en moeten we nog haasten om op tijd bij de bus te zijn, mede dankzij de ultratrage liften in het hotel. Maar er zijn er sowieso een paar die niet op tijd zijn en één iemand is zelfs schoenen vergeten. Dan gaan we eindelijk op pad en rond 7:30 zijn we op de plaats van bestemming. De segregatie is instant want Frank moet gelijk naar ‘corral blue’ en ik moet naar ‘red’. We maken een selfie en geven elkaar een kus. We zien elkaar weer bij de finish.
Gaby zit ook in rood en haar loopmaatje in blauw dus de mannen gaan naar rechts en wij naar links. Het is nog vroeg en we kunnen nog uitgebreid naar de wc. Niet dat het mij iets oplevert want de boel zit voor de verandering weer eens volledig op slot. Te veel chocola, te weinig groente. Daarna begint het lange wachten en we nemen plaats bij een prieel naast de groep van KiKa. Gerard van Wijk sluit later ook nog aan en along the wait komt ook Joyce nog. Mirjam zit in blauw.
Dan is het langzaam aan tijd voor de diverse mensen om naar de start te gaan. Eerst Gerard, daarna Gaby, dan Joyce en uiteindelijk ikzelf. Ik dood de tijd door wat foto’s te maken met lopers in bijzondere outfits. Een Stormtrooper en een Minion. Altijd leuk. Dan mag ik mijn startvak in voor wave zes. Terwijl we wachten komen de andere waves voorbij wandelen om naar de startmat te gaan en er wordt druk geapplaudisseerd. De sfeer zit er al goed in en wat leuk dat ze dit doen, want het is blijkbaar traditie. Ik zie twee mannen in een neushoorn pak. Die verwacht ik straks wel in te halen en dan maak ik wel een foto.
Dan is het onze beurt en als het lint gezakt is wandelen ook wij naar de feitelijke start. In tegenstelling tot de vooruitzichten is het droog en blijft het droog. Heeft dat aaien over Hodge gisteren toch geholpen. Het signaal wordt gegeven en we mogen van start. Direct al vanaf de start staan er mensen juichend langs de kant en naarmate we dichter bij de bewoonde wereld komen worden het er steeds meer. Het enthousiasme is aanstekelijk, ik krijg een enorm New York gevoel en kan niet stoppen met lachen.
Al snel komt de neushoornman in zicht en ik maak zoals voorgenomen een foto. Op wat kleine stukjes na is het gelijk al veel naar beneden lopen en dat is wel lekker. Ik loop als een tierelier en heb het enorm naar mijn zin. Ook de telefooncel moet er aan geloven, net als de supporter die ik vraag om een foto te maken. Ook al heb ik er eerder al één gemaakt, deze had ik in mijn hoofd zitten dus dan komt hij er ook. En ook de zogenaamde priester die iedereen staat te ‘zegenen’ gaat op de foto. Ik had al aangekondigd dat ik de toerist ging uithangen en het is gewoon allemaal té leuk om het niet te doen.
Er staan veel waterpasten, de eerste op vijf kilometer, en ik pak het flesje water aan om te drinken en lekker water in mijn gezicht te doen, want het is niet koud om het zo maar te zeggen. Het gejuich van de supporters is en blijft oorverdovend, ik zit er met bewondering naar te luisteren. Het geeft een continue boost om door te lopen en je hoort mij niet klagen. Bovendien heb ik nog steeds het idee dat ik meer naar beneden loop dan naar boven. De eerste tien kilometer zijn dan ook rond het uur, ondanks de fotostops.
Het volgende fotomoment is op 11 kilometer bij de Cutty Sark, een maritiem museum in de vorm van een groot schip. Je verzint het niet. Onderweg nog even op de foto met Chewbacca, past leuk bij de eerdere Stormtrooper. Wat zal die het trouwens warm hebben, zo niet krijgen. De volgende target is Big Bird, die in Engeland niet blauw maar geel is. Omdat ik wat wil eten moet ik nog even verder lopen voordat ik er bij ben maar uiteindelijk haal ik hem in. Check!
Ik kom ook veel mensen tegen die vandaag hun Sixth Major lopen. Die hebben een briefje op hun rug om ze aan te moedigen. Ik kan er alleen nog maar van dromen maar geef ze de cheer die ze verdienen. Het draagt allemaal bij aan de feestvreugde en het lekker lopen. Langs de kant staan er ook bandjes en home-made DJ’s, en af en toe een verdwaald koor. De Schotse doedelzakken gaan ook op de foto. Ik geniet van de creativiteit van de aanmoedigingsborden. ‘Toenails are for losers’, is voor Frank en ook meerdere ‘You run this better then the government’ zijn niet uit de lucht.
Dan wordt het tijd om uit te gaan kijken naar het Tui supporterspunt, zo rond de 18 km, of de 11 mile, het is maar net hoe je het bekijkt. Ik ga vast links lopen en tuur naar de vlag. Yes, daar in de verte zie ik hem. Nu even tactisch lopen dat ze mij ook op tijd zien en er geen menigte voor me loopt, want met al die charity is het soms een uitdaging om tussen de wandelaars door te laveren. Het lukt en Rob ziet me, ik ‘poseer’ en breed glimlachend ren ik langs Rob en zijn camera. I feel good!
Next stop is de Tower Bridge, een van de hoogtepunten van de marathon vandaag. Het 20 km punt moet op de brug zijn. Nu loop ik een beetje voor maar ik kijk reikhalzend uit naar de brug als mijn klokje 20 km aangeeft. Vooralsnog is er niks te zien maar even verderop gaan we een hoek om. Zou het? En ja hoor, hoekje om en de brug doemt gelijk voor me op. Ik krijg een brok in mijn keel en natuurlijk maak ik hier een foto. Wat zeg ik? Ik ga de Full Monty. Foto’s, een filmpje, nog meer foto’s en aan toeschouwers vragen of ze foto’s van mij willen maken met de brug op de achtergrond. Ik ben er zo mee bezig dat ik de officiële fotografen volledig mis. Ach, die zijn toch altijd te duur.
Ik geniet met volle teugen, wat is het enorm gaaf om hier nu te lopen. Helaas gaat het moment ook weer voorbij en moet ik door, op weg naar het halve marathonpunt. Dan voel ik dat ik naar de wc moet en dit kan ik niet uitstellen. Ik wacht tot ik de mat over ben en pak de eerstvolgende toiletpost. Het is hier zo goed geregeld dat ze naast waterposten ook gewoon regelmatig toiletposten hebben waar een aantal Dixie’s staan.
Het zijn er hier een stuk of zes en er staat toch een klein rijtje, ook met niet lopers. Nadat ik alleen nog een echtpaar voor me heb laten ze me voor. Echt top want ik ben toch onrustig want ik wil verder. Als ik klaar ben kost het me per saldo twee minuten extra dus dat valt nog mee. Natuurlijk eerst weer een paar honderd meter mijn broek rechttrekken en weer door. Toch voel ik iets anders.
Ik probeer weer in het ritme en de flow te komen maar op de een of andere manier lukt dat niet. Mijn onderrug begint zeer te doen en te verkrampen en dat voel ik ook in mijn buik. Naarmate ik verder loop neemt de spanning aan beide kanten toe. Ik zoek afleiding door naar de lopers links te kijken die me tegemoet komen. Net als in Crooswijk hebben we hier een heen en weer en lopen de snelle lopers al terug terwijl ik nog heen ga. Ik zie Gerard rennen en schreeuw hem toe. Hij ziet me en zwaait. Voor de rest geen bekende lopers.
Dit duurt tot 23 km en het is hier een beetje heuvelachtig. Beetje omhoog, beetje naar beneden. Naar beneden is natuurlijk gratis en blijf ik rennen maar omhoog ga ik nu toch af en toe wandelen, hopend dat de kramp wat wegtrekt. Het is valse hoop want elke keer als ik weer ga rennen voel ik de spanning weer toenemen. Het zij zo, ik zal het er mee moeten doen. Ik zit inmiddels op 25 km. De supporters schreeuwen er niet minder om, sterker nog, dankzij de naam op mijn shirt blijven ze me naar voren schreeuwen. Het helpt, ik ga elke keer toch weer rennen.
Het volgende supporterspunt van Tui is vlak na de 30 km. Dat is nog vijf kilometer en het worden lange kilometers. Bovendien vind ik dit een beetje ‘dood’ punt in vergelijking met wat ik tot nu toe gezien heb. Iets minder publiek en zelfs af en toe even een rustig stuk. Het enige voordeel is dat ergens mijn GPS een rare sprong gemaakt heeft waardoor ik nagenoeg weer synchroon loop met de echte markering. Als ik eindelijk het 30 km punt bereik loop ik nog maar 50 meter voor.
Opnieuw moet ik gaan uitkijken naar de TUI vlag. Geen gemakkelijke opgave want het is hier écht druk en het stikt er van de vlaggen. Overduidelijk een populair supporterspunt. Voordeel is wel dat het hier weer lekker afloopt en ik dus weer kan profiteren van de zwaartekracht. Dan zie ik in de verte toch de vlag en weer manoeuvreer ik naar links, volgens de instructies. Ik zie ze eerder dan zij mij maar ik zwaai en dan heb ik de aandacht. En opnieuw niemand voor me.
Ik loop weer door en focus me op het 32 km punt, vanaf daar is het nog maar 10 km. Als ik dat bereikt heb staat mijn buik op springen en ontkom ik er niet aan om nóg een keer een toilet op te zoeken. Ik heb mazzel, het is een invalide Dixie en die is ruimer. Zit toch iets prettiger. Helaas is het weer tevergeefs en behalve wat lucht komt er niks uit. Alles zit muurvast. Na voor mijn gevoel een eeuwigheid geef ik het op. Hopelijk geeft het lossen van wat lucht iets van verlichting op de druk van mijn opgezette buik. Ik heb dit nooit eerder zo gehad maar ja, voor alles moet een eerste keer zijn.
De verlichting is minimaal maar alle beetjes helpen. Ik heb nog steeds pijn in mijn onderrug en buik en elke keer als ik weer ga rennen voelt het alsof ik moet plassen, maar ik weet dat dat niet zo is en negeer het gevoel. Het brengt me 3 km verder en door de Rainbow Row, een gedeelte van het parcours waar speciale aandacht gegeven wordt aan de LHBTQ+ community stel ik me zo voor. Ik kan er niet heel erg op focussen want ik heb teveel last en daar baal ik enorm van. Maar we lopen gewoon door, want dat is wat we doen.
Ik kom nu weer bij het heen en weertje maar nu heb ik de weer. Aan de andere kant lopen de laatste lopers van het parcours. Ik benijd ze allesbehalve want zij zijn pas op de helft en ik zit al bijna op 35 km. Ik zie de Pacers van de 7:15 maar ook daarachter lopen nog mensen. Ik zie een van de neushoorns en zowaar ook Chewbacca, nu met zijn masker af en halve pak uit. Het verbaast me niks, hoogstens dat hij nog meeloopt en niet oververhit is, want uiteindelijk is het zonnetje ook nog gaan schijnen. Ja, ja, die Hodge heeft écht goed werk afgeleverd. Misschien morgen nog maar een muntje gaan brengen.
Vanaf 35 km ga ik aftellen en rekenen. 4:30 is al onhaalbaar maar misschien 4:45 niet. Dan moet ik gemiddeld 7:00 per kilometer blijven lopen. Zou in theorie moeten kunnen ware het niet dat ik zo’n last heb en toch ook nog wel wat foto’s wil maken. We gaan het wel zien, eerst naar de 37 km en daarna bekijken we het per kilometer. Omdat ik zo lang op de Dixie gezeten heeft is mijn GPS weer wat gaan zwabberen en loop ik weer een paar honderd meter voor op de werkelijke afstand. Leuk voor het moraal, slecht voor de tijd management.
Ik ben in elk geval voorbij het heen en weertje en kan weer in toeristenmodus, dus de Tower of London op de achtergrond geeft weer voer voor een foto. Daarna toch weer vier kilometer door, inclusief tunneltje en onder bruggen door, om uiteindelijk de London Eye te zien. In het echt dan want de foto wil niet heel erg lukken. Teveel tegenlicht en hij is niet ‘donker’ genoeg voor voldoende contrast. Ik zal het met de Big Ben moeten doen en dat lukt veel beter. Nu is het nog maar 1 kilometer, en een beetje.
Als ik de hoek omdraai zie ik een leuke jonge Bobby staan. Die stond toch ook nog op het lijstje en ik vraag of ik met hem op de foto mag. Dat mag en hij lacht ook nog lief. Daar heb ik wel weer een minuutje van mijn tijd voor over. Ik probeer het een beetje in te halen maar het zal er om spannen. Een kilometer is altijd verder dan je denkt, bovendien is er ook nog die 195 meter. Ik ren nu richting Buckingham Palace, waar we gisteren nog fietsten. Als het bord 400 meter aangeeft zie ik dat ik het net niet ga redden. Jammer dan, het was ‘leuk’ geweest maar ik vind de leuke foto’s belangrijker.
Buckingham Palace valt een beetje tegen. Als ik de bocht indraai kan ik eigenlijk geen goede foto maken omdat je het niet zo goed ziet. De rotonde is afgezet omdat er allemaal stellingen staan en dat beneemt het zicht op het paleis vanaf het parcours. Ik draai me om en maak dan nog maar even een foto van het laatste stukje naar de finish waar de vlaggen ook hangen. Ik moet nog 200 meter en ren ze uit. Uiteindelijk kom ik om 4:45:49 over de finish. Gezien de omstandigheden nog steeds een prima tijd. Ik vind het niet erg maar ergens diep in mijn hart wel jammer. Zo ‘competitief’ ben ik dan ook wel weer naar mezelf toe.
Ik wandel nu richting de medailles en grijp een warmtedeken, blij dat de druk er nu af is. Ik haal mijn tas op en zie in de verte de vlag van Tui. Ik check ook de app om te kijken wat Frank gedaan heeft. Het zou me niets verbazen en ik zou het enorm gaaf vinden als hij een sub vier gelopen zou hebben. Het is echter 4:33:28 dus hij zal ook ergens wel ‘iets’ tegengekomen zijn. Misschien toch de 84 km van twee weken geleden. Ik zie gelijk dat de overige dames allemaal prima gelopen hebben. Mooi!
Bij de vlag staat Frank me op te wachten en terwijl er een foto gemaakt wordt en ik iets droogs aantrek, lees het finishershirt, wisselen we druk ervaringen uit. Dan wandelen we naar de metro, maar niet nadat ik een chocomelk en een cola gescoord heb. Gisteren hebben we speciaal chocomelk gekocht voor in onze dropbag, maar die zijn we vanochtend natuurlijk vergeten uit de ijskast te halen. Typisch wij.
Eenmaal in het hotel lekker douchen en om vijf uur hebben we een Tui finishersborrel waar we alle andere mensen van de groep treffen en hun verhalen horen. Om 18:30 gaan we lekker op pad om een steak te scoren. Lopend, want we hadden nog niet genoeg stappen gemaakt. Omdat de Gauchos dicht is, alhoewel internet zei dat hij open was, lopen we een stukje door naar een van de andere restaurants van de Italiaanse familie waar we gisteren ook gegeten hebben. Het eten is net zo goed. Daarna terug naar het hotel voor de broodnodige slaap en herstel. Morgenochtend nog een rondje wisseling van de wacht en in de loop van de middag naar huis, want dinsdag moet er weer gewerkt worden.
Londen was fantastisch. Net zo gaaf als New York? Ik denk het wel, zo niet gaver. Maar om het zeker te weten gaan we over een maandje maar vergelijkend warenonderzoek doen.
Start spreading the news!