Harddoelstellingen bestaan vaak uit het uitlopen van een marathon, een PR op een specifieke afstand qua snelheid of het halen van een afstand verder dan tot op dat moment. Maar soms is de doelstelling juist iets heel anders, bijvoorbeeld lopen op een speciale plek. In mijn geval is het dit keer het halen van die ene medaille. Namelijk de Vestingloopheld medaille.
Daarvoor moet ik alle zes de Vestinglopen in elk geval uitlopen, en alhoewel de afstand niet zo relevant is, ga ik natuurlijk wel voor de maximale afstand bij elke loop. Dus ook de halve marathon als ik een enorme jetlag heb, en de 10 kilometer ook al heb ik de weken ervoor respectievelijk 44 km, 85 km, 21 km en 42 km gelopen. ‘Appeltje – eitje voor jou’ zullen veel mensen denken, maar daar denken mijn kuiten en mijn bilspieren toch anders over. Maar goed, we klagen niet, we doen het uiteindelijk allemaal zelf.
De grotere uitdaging zit hem vooral agendatechnisch, want zes loopjes op vaste data in mijn ultradrukke programma vraagt wat creativiteit. Ik heb sowieso al één conflict en five out of six is niet voldoende. Gelukkig bieden ze toch ook nog de virtuele versie aan. Halve autist dat ik ben moet die dan ook wel in de plaats zelf gelopen worden, en dan ook nog de exacte route. Dat resulteert in een 10 km in Willemstad op een vrijdagavond, want anders red ik dat niet.
Maar vandaag loop ik de laatste uit het rijtje. Gelukkig ook een 10 km, dat overleven we wel. Bovendien heb ik vriendin Deborah gestrikt om mee te lopen en zelfs Frank gaat spontaan mee. De start is om 13:30, ietwat aan de late kant voor mijn plezier, maar het moet maar. Op naar Bergen op Zoom. De laatste keer dat ik hier was liepen we zelf 50 km als test voor het Petranpad.
Het is al lekker druk als we aankomen en we hebben mazzel want we hebben zomaar een gratis parkeerplek vlak bij de start. Als we ons startnummer ophalen zien we de nodige bekenden, waaronder René die een startnummer voor Frank heeft. Terwijl we wachten tot de start zoek ik naargeestig naar mijn zin om te lopen, maar ik vrees dat ik die in bed heb laten liggen. Deborah, die ik in eerste instantie dus moest overhalen, heeft de hare wėl meegenomen. Het wordt er niet beter op als blijkt dat het twee rondjes van 5 km zijn. Frank heeft er een hekel aan maar vandaag zie ik dat ook niet zo zitten. Maar ook nu geldt, je moet er wat voor over hebben voor die speciale medaille.
Gelukkig is het mooi weer en als we van start gaan poets ik mijn glimlach op voor Rob Sportfotografie. Die heb ik als reserve altijd bij me, je weet namelijk nooit wie er met een camera langs het parcours staat. Na het eerste stukje door het park naar beneden is het gelijk ook weer een stukje omhoog. Eenmaal het park uit draaien we de weg op richting de brug. Dit is niet de brug waar Deborah het eerder over had en waar ze over liep te klagen omdat hij zo kut omhoog loopt, maar hij lijkt er verdomd veel op. Het is in elk geval kleine stapjes omhoog.
Ik merk gelijk al dat vandaag niet mijn beste dag is. Eigenlijk is dat al een tijdje niet meer. Ik voel me vadsig en out of shape zoals dat heet. Hoog tijd om daar weer eens iets aan te gaan doen. ‘Na New York!’, denk ik bij mezelf maar ik ben bang dat het eerder 2023 wordt, want na New York gaan we alweer snel richting de Bello Gallico. Desalniettemin valt dit loopje in een ‘rustige’ periode want tot New York heb ik niet heel veel spannends meer op de planning staan. Alleen nog de Halve van Barendrecht.
We hebben al snel een waterpost en ik probeer me te herinneren of we hier nu ook liepen met onze 50-er. Ik denk het wel maar weet het niet zeker. We hebben hier wel ergens gewisseld voor de Roparun afgelopen keer. Als we even later richting het centrum en de gevangenenpoort lopen weet ik wél zeker dat we dit stukje wel gedaan hebben. Rob staat als het goed is net voorbij de poort dus ik peuter mijn glimlach weer uit mijn Flipbelt. Ik zie hem eerst niet staan als hij ineens midden op de weg voor ons opduikt. En ik maar naar links en naar rechts kijken.
We lopen nu door het centrum over kinderkopjes. Niet mijn favoriete ondergrond en bovendien gaat het nu ook echt wel vals plat omhoog, met meer vals dan plat. Ik heb sowieso het idee dat ik alleen maar omhoog aan het lopen ben. Dat kan natuurlijk niet met een rondje en het zal tussen mijn oren zitten, maar toch. Misschien had ik toch mijn muziek mee moeten nemen. Too late!
Het rondje door het centrum kent de nodige lusjes en bochten, en zowaar ook een stukje omlaag. En omlaag is altijd gratis. Behalve in de Ardennen, maar daar zijn we nu niet. Het is nog maar één kilometer tot aan de vijf en voor mijn gevoel zijn we nog heel ver weg van de start. Het valt mee, nog een paar straten omhoog en dan passeren we de start. Nou ja, we lopen er parallel langs.
Weer door het park en de ellende begint van voren af aan. Het nadeel van rondjes lopen. Het voordeel is dat het lekker overzichtelijk is. 5 km is te overzien en alles wat ik nu voorbij loop is de laatste keer. Deborah lijkt nergens last van te hebben en loopt als een speer. Gelukkig maar, tenslotte heb ik haar meegesleept.
Als we weer onder de gevangenenpoort door lopen kijk ik opnieuw uit naar Rob. Ik heb tegen Deborah gezegd dat als hij er nog zou staan, dat ik ging springen voor de foto. Ik heb pech, hij staat er niet. Of misschien moet ik zeggen dat ik mazzel heb. Als we aan het eind van de straat de hoek om gaan staat hij er ineens alsnog. Het is vandaag ‘Rob uit een doosje’ dag. Ik tel af en samen maken we een sprong. Ik hoop dat hij gelukt is, niet wetende dat ik er uiteindelijk met een grimas op mijn gezicht en een kat in het nauw uitzie. Maar goed dat je niet alles van tevoren weet.
We gaan richting de laatste kilometer en met het stukje omlaag ga ik jagen. Langzaam maar zeker halen we wat mensen in en zet ik mijn target gelijk weer op de volgende. Deborah heeft het ook in de gaten maar denkt dat ik naar de chips in mijn tas ren. Nou vooruit, ook wel een beetje. Even los van nog één keer een drankpost zijn de laatste kilometers allemaal boven de 10 km per uur, en zeker sneller dan de eerste helft.
Ondanks dat ben ik enorm blij als de finish in zicht komt en redden we het toch niet helemaal onder het uur. Maar het uiteindelijke doel, de medaille van vandaag en vooral ook de Vestingloopheld medaille krijg ik met veel genoegen omgehangen door Sasha. Zo, die is ook weer in de pocket en die tijd, ach dat is iedereen morgen weer vergeten joh.
Nu ik die medaille toch heb mag de chips uit de tas. We maken nog wat foto’s maar blijven toch ook niet te lang hangen. Tenslotte moeten we nog naar huis, douchen en dan lekker nog heel even op de bank met eten want morgen moet er gewoon weer gewerkt worden. Maar voordat we ook echt op de bank ploffen maak ik toch nog even de ‘puzzel’ van de vestingloopmedailles. Met in het midden de speciale Vestingloopheld medaille.
Wat is hij mooi hé?
Foto’s: Rob Sportfotografie