New York, New York

Volgende week ‘om deze tijd’ staan we in het startvak te wachten op het startschot. Startvak Oranje, hoe toepasselijk, met duizenden andere lopers. Opgewonden, hopelijk met goed weer, en klaar om over de Verrazano Bridge de vijf wijken van New York te overwinnen. Opnieuw, want in 2016 liepen we hier ook al eens.

‘Is het dan nog wel leuk? Zo voor de tweede keer?’. Laten we voorop stellen dat de eerste keer altijd magisch is en dat je iets nooit meer voor de eerste keer kan doen. Ik had destijds alleen twee keer Rotterdam gelopen en zat vlak ervoor niet zo heel erg lekker in mijn vel. Dat trok gelukkig op tijd weg en was het een van de meest fantastische ervaringen in mijn leven. Bovendien was het mijn eerste buitenlandse marathon en was ik nog nooit in New York geweest. Als je daar dan ook nog bij optelt dat ik van kinds af aan altijd al naar Amerika gewild heb en het Vrijheidsbeeld op mijn bucketlist stond, nou dan weet je het wel.

Hoe kan je dat dan ooit nog evenaren? En dat brengt ons dan weer bij de vraag, is het nog leuk? Het antwoord is volmondig ‘Ja!’. Ik vind marathons in het buitenland per definitie leuk. Sterker nog, ik vind iedere hardloopwedstrijd in het buitenland leuk. Hmmm, nu ik er over nadenk is überhaupt hardlopen in het buitenland gewoon leuk. En zelfs alleen maar in het buitenland zijn is leuk, maar daar hebben we het nu niet over.

Maar er zijn meer redenen. We hebben destijds ingeschreven omdat het de 50ste editie zou zijn, en ik hou van ronde en bijzondere getallen. Dat Corona tot twee keer toe roet in het eten gooide wisten we toen nog niet, dus we zullen het nu met de 51ste editie moeten doen, maar goed. Daarnaast gaan we met de RMD groep, wat gewoon heel erg gezellig is. Bovendien is New York gewoonweg ontzettend leuk. Althans, dat vinden wij. New York is een stad, you love it or you hate it. We love it!

En dan heb je nog de ‘kijken hoe ver ik gekomen ben’ redenen. We liepen toen 4:56, en ik had het enorm zwaar vanaf 35 km. Ik heb wel genoten maar had toch een doelstelling in het achterhoofd. Ik wilde dolgraag in de New York Times met mijn uitslag, maar dan moest ik wel minimaal onder de 5 uur lopen. De dagen er voor was ik nog erg zenuwachtig en de pijntjes hier en daar dreven me bijna tot wanhoop. Mijn eten was tot de millimeter uitgestippeld, mijn Flipbelt volgepropt met gelletjes en ‘s ochtends bij het ontbijt deed ik ultravoorzichtig met wat ik wel en niet at. De gratis donuts die in het startgebied uitgedeeld werden durfde ik ook niet te eten uit angst dat ik last van mijn maag zou krijgen. En we liepen samen.

Inmiddels ben ik 6 jaar en tig marathons verder. Het zal van de vorm van de dag afhangen of ik een veel snellere tijd neer zet of niet, maar als dat niet zo is en ik er bij wijze van spreken 6 uur over zou doen, dan is dat zo. Ik heb nog helemaal niet nagedacht over wat ik tijdens het lopen aan eten mee zal nemen maar zorg dat ik ‘s ochtends in elk geval genoeg te ontbijten heb. Als ze donuts hebben neem ik er niet één maar misschien wel twee, en ik heb al een paar weken last van mijn bilspier, waarvan ik alleen maar hoop dat het gewoon niet al te veel gaat afleiden van het lekker lopen. Tegen Frank heb ik gezegd dat hij maar gewoon zijn eigen ding moet doen, dan hou ik hem ook niet op. Cu @ the finish.

Wat niet veranderd is, is dat ik wel nadenk over mijn outfit. Het oranje shirt van toen pas ik nog steeds en is dus heel geschikt om nu ook aan te trekken. Met voorziende blik heb ik er geen jaartal op laten zetten. Leuk broekje er onder, iets met een Amerikaans printje, en de nageltjes in bijpassende kleuren. Ik heb nu zelfs oranje elastiekjes voor in mijn haar. 

Voor de rest gaan we het allemaal wel zien. Vooral genieten, vakantie houden, nieuwe foto’s maken, lekker eten, gezellig samenzijn en alles nog bewuster en met een meer ervaren blik beleven. Oh ja, en een stukje lopen natuurlijk. Voor de tweede keer New York. Opnieuw New York.

Oftewel New York, New York…