The Terminator. Het is niet voor niets dat ik die bijnaam heb. Als je de films kent dan heb ik die naam te danken met name aan een van de eindscenes waarbij de robot in kwestie geen benen meer heeft en nog maar één arm. Met die ene arm sleept hij zich obsessief voort over de grond om zijn doel te bereiken. Zijn doel dan zijnde om de held te vermoorden. Ik ben net als die terminator als ik een wedstrijd aan het lopen ben. Niet dat ik de held wil vermoorden, maar wel dat ik de finish wil bereiken. Ook al is dat zonder benen en met nog maar één arm voortslepend over de grond.
Maar ook bij de beste en meest dodelijke robot zit er wel eens zand tussen de motor. Bij mij resulteert dat in dat ik soms ergens last van heb, moe ben of tijdens een run met horten en stoten en een lijdensweg die niet onder doet voor de gemiddelde Griekse tragedie uiteindelijk de finish haal. Maar net als die Terminator komt het zelden voor dat ik helemaal tot stilstand kom. Sterker nog, de laatste keer dat dát gebeurde was in 2016. Toen heb ik vanwege een heup/bil blessure een week lang niet gelopen. Daarna is het ook nog wel eens voortgekomen dat ik tijdens een vakantie mijn hardloopspullen niet mee had, maar ook dat is al een hele tijd geleden.
Maar voor alles is een eerste keer. Want net als in de film, als alle omstandigheden samenkomen, is het mogelijk, zij het tijdelijk, om de Terminator tot een halt te brengen. En dat is de afgelopen week dan ook gebeurd. Na een aantal maanden achter elkaar veel en ver te hebben gelopen, een zeer intensieve trip naar New York met een vleugje oververmoeidheid zat de weerstand op standje pandemie. Als goede Terminator heb ik het Coronavirus nog buiten de deur weten te houden, maar na drie jaar totaal niet ziek geweest te zijn had mijn afweersysteem ergens een upgrade tegen de huis-tuin-en keuken verkoudheid gemist. En om de hele boel nog een zetje te geven werkte mijn werkplanning ook niet mee.
En zo geschiedde dat ik gewoon niet één, maar maar liefst twee trainingen uit mijn ‘schema’ gemist heb. En met schema bedoel ik eigenlijk mijn routine van drie keer per week lopen. Als ik dat zielige loopje van vorige week zondag, waarbij ik half dribbelend maar vooral veel wandelend over de bruggen niet meetel, heb ik zelfs anderhalve week niet hardgelopen. Anderhalve week! Dat is een eeuwigheid in mijn wereld.
Maar de hamvraag is natuurlijk, wat heeft die anderhalve week me gebracht? Heb ik dagen balend op de bank gezeten met een stressvolle drang om naar buiten de te gaan? Heb ik het lijdzaam ondergang , iedere dag hopend op beterschap en uitkijkend naar het moment dat ik weer enigszins verantwoord de hardloopschoenen aan kon trekken? Of vond ik het stiekem eigenlijk wel lekker om eens even helemaal niks te doen met als excuus dat ik te ziek was om te gaan lopen?
Heel eerlijk? Een beetje van alledrie. Natuurlijk baalde ik van het ziek zijn en daarom niet kunnen lopen, maar ik accepteerde dat het zo was en ben er achteraf heilig van overtuigd dat het goed voor me geweest is om even de tijd te nemen om uit te zieken. Het batterijtje moet toch weer opgeladen worden en dat lukt niet met een kop vol snot. Bovendien was het koud en donker op de momenten dat ik eventueel had kunnen lopen tussen mijn afspraken door. Ik had er dan ook verrassend weinig moeite mee om te zeggen: ‘Nu even niet.’
Bijkomend voordeel is dat toen ik gisteren wél weer de schoenen aantrok, ik er weer heel erg zin in had, ook al was het koud. Gelukkig wel droog en licht, en reden om vandaag ook een klein rondje te doen. Kan ik er weer een beetje inkomen als ik van de week ‘s avonds in het donker moet. ‘Uit de running zijn’ op zijn tijd is dan ook helemaal niet erg. De boel even rust geven, kapotte onderdelen vervangen, de batterij opladen en de olie verversen maakt dat de machine weer goed gaat draaien. Met een antivirus update op de koop toe. Voeren we langzaam het toerental weer op richting ‘iets’ dat we half december op de planning hebben staan.
Betekent dit dat ik nu preventief af en toe wat gas terug ga nemen? Om er op tijd bij te zijn en voorkomen dat ik oververmoeid raak of ziek word? Verstandig zijn, doseren, een goed evenwicht tussen pieken en rusten? Zorgen dat de batterij niet volledig uitgeput is, vroegtijdig zand tussen de raderen verwijderen en de olie schoon houden? Kapotte of beschadigde onderdeeltjes te repareren voordat ze zo kapot zijn dat ze alleen nog maar vervangen kunnen worden? Geen ‘Total loss’ situaties creëren maar een goed onderhouden carrosserie?
Natuurlijk niet! Ik ben toch een Terminator?