Ik twijfel. Zal ik de CPC lopen? Het is een week na Tokio en we zijn dan net drie dagen terug. Jetlag van hier tot… juist, Tokio! Het was destijds mijn eerste halve marathon en sindsdien heb ik nooit meer een editie gemist. Het was zelfs de laatste wedstrijd voordat alles dicht ging vanwege Corona. Traditie dus. Ik heb er mijn beste halve marathontijd en mijn slechtste gelopen. Maar soms houden dingen gewoon op en even los van geselecteerde marathons ligt de focus niet meer op de weg. Dus misschien is nu het moment om er mee te stoppen. En dan appt Linda…
Of ik de CPC nog ga lopen. Gezellig samen op rustig tempo en na afloop kookt ze voor ons. Ik heb al ingeschreven nog voordat ik de vraag krijg of ik al om ben. Meer was er niet nodig. En omdat Frank geen zin heeft om te wachten loopt hij ook maar mee. De maandag voor vertrek naar Tokio ben ik nog een laatste 5 km aan het doen als ik gebeld word. En terwijl ik aan de lijn hang komt er een berichtje binnen van Supporter van alle Hardlopers. Ik heb meegedaan aan een winactie om het startschot te mogen geven tijdens de CPC. Het wordt wave 3 van de halve marathon. Shoot, ik loop hem nu zelf dus dat wordt dan effe lastig, maar ik heb een prima alternatief. Ronald, de man van Linda, is natuurlijk onze supersupporter dus ik vraag of hij komt kijken en of hij zin heeft om het startschot te geven. Dat vindt hij superleuk en het kan, dus ook weer geregeld.
Op de dag zelf gaan we eerst naar Linda en Ronald om daar de spullen achter te laten. Daarna met de tram naar het Malieveld waar we Bart binnenhalen op de 10 km. Dan zet ik Ronald af in de VIP tent en mis net het RMD fotomoment maar ja, prioriteiten stellen hé? We krijgen wel een CPC shirt, want dat was part of the deal. Daarna wachten tot we mogen starten. Frank moet zijn trui nog uittrekken bij de tassenafgifte en Linda en ik lopen vast richting startvak. Het is ons aanbevolen om vooraan te staan om Ronald te kunnen zien maar het vak zit al behoorlijk vol. Nood breekt wet dus we lopen het vak van startwave 2 in om achterin onder het touw door vooraan bij Wave 3 te eindigen. Even het juiste plekje zoeken en dan staan we precies goed om Ronald in vol ornaat op de hoogwerker te zien.
Om 15:00 schiet hij ons weg en na een laatste zwaai gaan we aan de wandel. De eerste kilometer met de opwinding natuurlijk als een gek weg en dan gauw weer terug naar een rustiger tempo. Het is veel warmer dan ik dacht en ik moet echt een beetje ploeteren voor de eerste vijf kilometer. Mijn ritme vinden, mijn spieren opwarmen en het tempo bepalen waar ik op kan lopen. Linda loopt gestaag en lekker naast me, af en toe tegen me aanpratend maar me vooral lekker in mijn bubbel latend.
Ik kan het niet laten om terug te denken aan hoe soepel ik een paar jaar geleden een halve marathon liep. En ik weet dat ik in de tussentijd heel veel andere dingen gedaan heb en dat mijn loopwereld er nu eenmaal heel anders uitziet. Je kan niet wel kinderen en geen kinderen hebben, het is het een of het ander en je moet keuzes maken, maar ik ben nu eenmaal Queen. I want it all! Maar dat gaat helaas niet dus ik probeer het ook maar weer van me af te zetten.
Na het vijf kilometerpunt gaat het iets beter. Ik kom in een aardige cadans en voel alleen mijn bilspieren behoorlijk, maar zolang de kilometers nog binnen de 6:30 zijn ben ik tevreden. Ik heb een weddenschap met Frank lopen dat hij 5:30 moet rennen en vraag me af of hij dat redt. Linda krijgt bericht door van Ronald dat ik me geen zorgen hoef te maken. Niet dat ik dat deed, maar het is goed om bevestigd te krijgen.
Ik ken het parcours van de CPC goed genoeg om me er niet druk over te hoeven maken, maar ook om te weten waar ik ben, wat er daarna komt en het leent zich uitstekend om op te delen in overzichtelijke delen. De hoek in het wijkje betekent bijna 10 km en dat is wat mij betreft op de helft. Ik zie nog een oud collega langs de kant staan wat altijd leuk is. Van daaruit doorwerken naar de 15 km. Tijdverlies komt voornamelijk uit de drankposten waar ik echt even de tijd neem om op adem te komen, wat te drinken, mijn gezicht af te spoelen en eventueel wat te eten.
Op de boulevard staat een pittig windje maar ik vind het wel lekker. Ik ga niet eens wandelen en blijf gestaag doorlopen. Ik verbaas mezelf überhaupt dat ik door blijf lopen en alleen wandel bij de drankposten. Ik vraag Linda om vooruit te lopen en wat foto’s te maken en terwijl ik mijn babystapjes omhoog maak leeft zij zich uit. Ik hou haar wel in de gaten wat weer voor de nodige afleiding zorgt en dan zijn we ineens bij 17 km. Nog maar 4 km te gaan. Gelukkig want ik begin het nu toch wel weer zwaar te krijgen en probeer me te focussen op mijn muziek.
Dat het hier veel naar beneden loopt is mijn redding om door te blijven lopen. Het helpt altijd enorm bij het aftellen tot het uiteindelijk nog maar één kilometer is. De Koningskade markeert het einde van de CPC. Nog twee kilometer en dan nog maar één. Maar het lijkt wel of die laatste kilometer twee keer zo ver is en er komt geen einde aan. Toch ben ik niet ontevreden. We gaan finishen binnen de 2:20 zolang ik blijf lopen en gewoon het ene been voor het andere blijf zetten. Dat lukt denk ik nog wel.
We zwaaien naar Ronald als we over de finish komen en wandelen direct door naar de uitgang waar we uiteindelijk Frank weer tegen komen. Hij heeft de tas al opgepikt en aangezien het fris is trekken we gauw iets warms aan voordat we weer richting de tram lopen om naar ‘huis’ te gaan. Dat is bij Ronald en Linda waar we gezellig blijven eten en napraten. Dit was mijn achtste deelname aan de CPC en misschien is het inderdaad tijd om te besluiten dat het mooi geweest is.
Maar dit jaar nog even niet!