‘Heb je nou het gevoel dat je naar ‘huis’ gaat nu je moeder niet meer in jullie ouderlijke huis woont?’ Ik hoef er geen seconde over na te denken. ‘Ja, want dat gevoel hangt niet vast aan het huis waar ik blijf slapen, maar aan de omgeving, de herinneringen en het feit dat ik naar mijn familie ga.’
Toen ik bijna twaalf was zijn wij geëmigreerd naar Spanje. Denia om exact te zijn, een klein vissersdorpje aan de Costa Blanca, precies op het puntje in het midden van de oostkust. In de winter was het uitgestorven en geen reet te beleven, in de zomer was het een bruisende toeristentrekpleister met een lange kustweg vol barretjes, restaurantjes, strandtentjes, en maar liefst drie discotheken. Echter zonder McDonalds, zonder Burger King en slechts één Chinees restaurant.
Wij woonden in een huis met zwembad tussen de sinaasappelplantages, zo’n 7 kilometer van het dorp af. Alhoewel het officieel een stad was heb ik het overigens altijd als een dorp beschouwd, maar dat terzijde. Ik weet dat het 7 km was omdat ik het in het begin dagelijks moest fietsen om naar school te gaan. Later kreeg ik een brommer en dat was een stuk makkelijker. Een bus was er niet en ooit heb ik één keer een deel van de kustweg moeten lopen. Ik werkte toen zomers bij de discotheek en moest terug naar het huis van mijn zus die in Denia woonde en waar ik logeerde, en had geen vervoer. Er zat toen niks anders op.
Inmiddels zijn we dertig jaar verder. De villa is verkocht en mijn moeder heeft nu een appartement in een complex aan de andere kant van de stad. Van daar uit heb ik al de nodige routes ontdekt om te kunnen lopen en zijn er drie die ik steevast op de planning heb staan als ik er een lang weekend ben. Compleet nieuwe routes maar ook routes over oude nieuwe wegen of nieuwe oude wegen. Wegen die nog bestaan uit mijn jeugd maar totaal veranderd zijn. Vooruitgang noemen ze dat.
De eerste route is vanaf het appartement langs de rand van de stad en de kust en is ongeveer 7 km. Na iets meer dan een kilometer kom ik aan het einde van de hoofdstraat langs de visafslag met de hypermoderne jachthaven en de terminal voor de boot naar Ibiza. Daar duik ik de pier op richting de vuurtoren. Althans dat is het plan maar vandaag word ik teruggefloten. Ze zijn aan het bouwen en ik mag daar niet lopen. Jammer dus dan maar naar de andere kant om alsnog over de grote rotsen een stukje de pier op te klauteren. Waar nu een groot parkeerterrein ligt heb ik ooit mijn allereerste autorijles gehad. De instructeur zette mij achter het stuur en riep ‘nou, ga maar rijden’. Ik had geen flauw idee wat ik moest doen en dat was hij niet gewend want de meeste jongeren hadden wel wat uitleg gehad van hun ouders of zo. Maar goed, uiteindelijk heb ik het wel geleerd.
Vanaf het parkeerterrein duik ik de visserswijk in en kom op het pleintje waar mijn zus woonde en samen met mijn moeder twintig jaar een verzekeringskantoor gehad heeft. Het pleintje is er nog, de rest is onherkenbaar. Het kantoor/woonhuis is omgetoverd tot een barretje met een terras, het is voetgangersgebied geworden en ook de andere pandjes op het plein hebben een andere bestemming gekregen.
Ik maak een foto en ren door langs de beroepsformatieschool naar de ingang van de tunnel onder het kasteel door. De school bestaat nog steeds maar is nu een soort jeugdcentrum. De tunnel was een smerige naar pis stinkend zwart gat vol met afval waar je met een grote boog omheen liep maar is nu een mooi verlichte tunnel met een bodem van stalen platen en foto’s aan de muur. Ik kan me niet herinneren dat ik er vroeger ooit doorheen gelopen ben. Nu is het de ideale route om in het centrum uit te komen.
In het centrum ligt de hoofdstraat, tegenwoordig afgesloten voor verkeer en dus alleen nog maar wandelgebied. Mijn favoriete kledingwinkeltje is zo te zien failliet en er zijn weer een hoop nieuwe barretjes en restaurantjes bijgekomen. De vele banken, de ijssalon en de tabakswinkel waar ook ik mijn sigaretten kocht toen ik nog rookte, voor nog geen twee euro per pakje, zijn er nog steeds. Vanaf de hoofdstraat ren ik terug naar het appartement. Nog even langs de Lidl voor wat zaken die je alleen in Spanje kunt kopen, onder het motto stichting jeugdsentiment. Gefrituurde mais, een puddinkje en de Spaanse versie van Smarties, die écht anders smaken.
De tweede route is iets verder weg, zo’n 15 km. Vanaf het appartement duik ik in een rechte lijn dwars door de stad naar de andere kant. De ‘hoofdweg’ van Denia naar Ondara was toen ook al niet geschikt om te lopen en eigenlijk ook niet om te fietsen. Wij moesten er een klein stukje langs op de route van huis naar school en ben dan ook exact daar aangereden op mijn eerste verjaardag in Spanje destijds. Jeugdtraumaatje.
Parallel aan die weg lopen minstens zes andere wegen om in de buurt van ons oude huis te komen, één helemaal links, vier rechts en de kustweg die ook op rechts ligt maar dan moet je wel ruim twee kilometer opschuiven. De keuze is reuze maar de leukste en meest geschikte is nummer drie aangezien hier geen auto’s mogen rijden en de weg speciaal aangelegd is voor wandelaars, hardlopers en fietsers. Ik wist het destijds ook niet maar hier reed een treintje heel erg vroeger. Ik heb hier wel eens met de brommer over gereden naar het huis van een vriendin, maar ik herinner me alleen nog een weg met heel veel stenen, kuilen en gaten.
Nu is het mijn favoriete route. Langs de sinaasappelen, over bruggetjes, twee stationshuisjes en bijna net zo mooi als de skyline van Rotterdam als je de Maasboulevard op rijdt is de dubbele rij palmbomen die zich aan beide kanten het land in uitstrekt. Helaas afgesloten door een hek maar iedere keer als ik aan kom rennen word ik heel erg blij. De weg is 4 km lang en dan kom ik bij het kruispunt van de weg naar mijn ouderlijk huis links, of naar de kustweg rechts.
Officieel kan je dan nog 2 km doorlopen maar dan wordt het een heen en weertje want uiteindelijk ren ik dan toch naar de kustweg om via daar weer terug naar de stad te rennen. Diezelfde kustweg met de barretjes en restaurantjes, maar zonder de discotheken want die bestaan niet meer. Die kustweg die ik ooit moest wandelen om bij mijn zus te komen. Toen was er überhaupt geen stoep, nu is dat redelijk goed geregeld. Slechts een enkel stukje waar je even op de weg moet lopen. Eenmaal terug in de stad is het linea recta weer naar het appartement.
De laatste route is exact 10 km, en brengt me vanaf het appartement weer naar de kustweg maar nu de andere kant op. In plaats van links ga ik nu rechts langs een groot stuk boulevard en aan het strand. Strand dat er nooit echt geweest is, of in elk geval niet als strand gebruikt werd, maar nu er keurig netjes uitziet met zelfs wachttorens voor de strandwachten, bordjes en zelfs wat strandtentjes. Parallel aan de boulevard loopt de weg waar je ook alleen maar met de auto kan rijden en die afbuigt naar de bergweg richting Javea.
Het einde van de boulevard gaat over in een ander wandelpad en neemt me mee langs de stenen plateaus waar ik wel eens met een groep vrienden ben gaan zwemmen. Dan doken we vanaf het plateau het water in, hadden eten en drinken bij ons en de grootste lol. Onbezorgde tieners zonder mobieltjes. Het pad is nu netjes geasfalteerd of er liggen tegels, en met douches voor de strandgangers. Ik ken het nog met alleen zand en stenen waar je moest oppassen dat je je banden van je brommer niet lek reed.
Het einde van de weg, die doodloopt bij de voet van de berg aan zee, is daarentegen weinig veranderd. Het visrestaurant van weleer zit er nog steeds net als het trappetje naar een inham van de zee waar je prima het water in kan om te duiken of over de rotsen kan klimmen om bij een ienieminie baaitje te komen en een paar halve grotten. Uitermate geschikt voor een potje stiekeme seks, als je tenminste midden in de nacht komt en het risico durft te nemen dat je wellicht niet de enige bent met dit idee. Er staat dan 5 km op de teller en omdat het een heen en weertje is, eindig ik de route met 10 km.
Drie routes die me over oude nieuwe wegen leiden. Of over nieuwe oude wegen. Het is maar net hoe je het bekijkt.