Het verboden woord

Ok ik ga het doen. Ik heb besloten om er niet langer over te zwijgen en mijn bek open te trekken. Het moet nu maar eens afgelopen zijn met die ontkenning, met het verzwijgen, verdoezelen en negeren. Ik bedoel, als zelfs de Runner’s World er een artikel aan durft te wijden, dan moet ik er toch een blog over kunnen en durven schrijven? Dus bij deze kom ik uit de kast. Zit je er klaar voor? Daar komtie…

Ik ben in de overgang. De o-ver-gang. O-v-e-r-g-a-n-g. Overgang. Overgang. Overgang. OVERGANG! So, I said it! Out loud. In public. 

‘Ach mens, zeik niet zo’, zullen de meeste mannen nu denken. ‘Nou en? Dan heb je opvliegers en word je niet meer ongesteld. Dat laatste is toch juist fijn en dat eerste, ach, daar kun je toch wel mee leven? Boeien!’, zullen de meeste jonge vrouwen en meisjes roepen. It’s not that big of a deal. Nou, dat is het dus wel!

Laten we voorop stellen, ik was er ook zo een die dacht dat het alleen met opvliegers en niet meer ongesteld worden te maken had. En ik was er heilig van overtuigd dat ik geen last zou krijgen van die opvliegers, mijn moeder heeft ze ook nooit gehad en mijn lijf kan heel goed omgaan met verschillende temperaturen, en minder of niet meer ongesteld worden zou alleen zeer doen aan mijn gevoel van ‘nu ben ik echt oud’, maar fysiek kan ik niet wachten tot ik er vanaf ben.

Goed, opvliegers heb ik inderdaad niet. Of misschien moet ik zeggen nog niet, maar ik denk nog steeds dat het wel mee gaat vallen. Ongesteld worden begint wat onregelmatig te worden, maar voor de rest weinig last van. Wat ik niet wist, is dat er tientallen andere klachten zijn, en die heb ik dan allemaal wel zo’n beetje in meer of mindere mate te pakken. En als ik er goed over na ga denken, dan heb ik ze ook al een tijdje. Wat dan weer een hoop verklaart.

Ik ga niet alle potentiële klachten van de overgang opnoemen, daar heb je andere boekjes voor (lees ‘Het verboden woord’ van Caroline Tensen er maar op na). Maar dit is een hardloopblog, en die overgang heeft daar invloed op. Bij mij in elk geval, maar ik weet zeker dat ik niet de enige ben. Ik bedoel, ik kan toch niet de enige zijn? Alsjeblieft, zeg me dat ik niet de enige ben!

Laten we beginnen met slecht slapen. Ik ben mijn hele leven al geen super slaapster geweest, een uur liggen malen voordat ik weg ben is eerder regel dan uitzondering, maar nu is het helemaal rampzalig. Als ik al in slaap gevallen ben word ik gewoon midden in de nacht wakker en ben dan ook klaarwakker. Als ik mazzel heb val ik dan uiteindelijk ergens wel weer in slaap, meestal vlak voordat de wekker gaat, en als ik pech heb blijf ik de rest van de nacht wakker. Slaap die ik keihard nodig heb om niet alleen te herstellen, maar ook om überhaupt te kunnen presteren. Bovendien word ik enorm chagrijnig van te weinig slaap (sorry Frank).

Probleem twee. Mijn energieniveau ligt ergens in het riool. Niet alleen vanwege probleem één, die maakt het alleen maar erger, maar sowieso. Er zijn dagen dat ik me er doorheen moet slepen terwijl ik me het liefst er doorheen zou willen slapen. Slechts één letter verschil op papier, maar een wereld van verschil in mijn leven. En toch zeker een uitdaging als ik een lange ultraloop wil doen. Liep ik twee jaar geleden nog te stuiteren op 40 km als een strakgetrokken elastiek dat losgelaten werd, val ik nu na elke 500 meter sjokken als een plumpudding in elkaar. 

Probleem drie. Mijn lijf doet zeer. Punt. Er zit nul kracht in mijn spieren en die doen na zeg pak ‘m beet 10 km gewoon pijn. Iets dat ik ook niet kan oplossen door beter of harder te trainen want zie probleem twee. Ik herhaal, liep ik twee jaar geleden nog twee marathons in twee weken, in overigens nog niet eens zo’n hele slechte tijd, en dan drie weken later nog even een ultratrail er achter aan, mag ik nu blij zijn als ik 25 km over de vlakke hei overleef. Waarna ik dan eigenlijk drie weken rust nodig heb.

Als je probleem twee en probleem drie aan elkaar plakt, dan wordt het nog erger. Niet alleen mag ik blij zijn dat ik nét aan de cut off tijden van de evenementen, en alleen waar deze ruim opgezet zijn, haal (en soms dus ook gewoon niet), gezellig met de bende van ellende meehobbelen lukt niet meer en moet ik noodgedwongen in mijn eentje een veel kortere route lopen om ongeveer op dezelfde tijd terug te zijn als de rest. Een oplossing, maar leuk vind ik het niet.

Het is gewoon een vicieuze cirkel waar ik in zit. Ik slaap slecht, ik ben moe, ik herstel niet, alles doet zeer en daardoor slaap ik slecht. ‘Klaag, klaag, klaag’, hoor ik je denken. ‘Ga dan niet lopen, of minder lopen. Luister naar je lichaam, accepteer dat je minder kan en zeik niet zo. Er zijn zat mensen die in hun handen zouden knijpen om te kunnen doen wat jij, nog steeds, doet.’ 

Ja, helemaal waar. En alhoewel alles relatief is en iedereen zijn eigen perceptie heeft, is dat nog niet eens de reden dat ik zeg dat dat voor mij niet of anders werkt. Want we hebben ook nog probleem vier. Gewichtstoename. Ook hier geldt, ik werd altijd al dik als ik maar naar een gebakje keek, maar na een week de andere kant op kijken trok dat altijd wel weer weg. Nu kom ik niet alleen twee keer zo hard aan door naar dat gebakje te kijken, het wegkijken helpt niet meer en blijven die kilo’s gewoon op zijn plek zitten. 

Niet naar dat gebakje kijken is overigens niet te doen, want naast alle fysieke ongemakken hebben we ook nog psychische factoren. Stemmingswisselingen, vergeetachtigheid, concentratieverlies en vooral ook gebrek aan motivatie. Geen zin om te gaan lopen, geen zin om naar buiten te gaan, of geen zin om überhaupt iets anders te doen dan lusteloos op de bank hangen en naar gebakjes kijken. De ene dag gaat het wat beter dan de andere dag, maar over het algemeen is het algehele malaise. 

Kortom, een groot hardloopdrama dus. Dat hadden ze er niet bij verteld in mijn jonge jaren toen er uitgelegd werd wat het betekent om vrouw te zijn. Ergens heb ik het denk ik altijd wel geweten. Als klein meisje wilde ik eigenlijk liever een jongetje zijn. Die hebben dit gezeik niet en kunnen ook nog eens staand plassen. Maar goed, ik zal er mee moeten dealen. Ik weet nog niet helemaal hoe maar ik kom er hopelijk wel uit. Tips zijn welkom.

De overgang. Ze zeggen dat het tijdelijk is en dat het ‘over’ gaat. Ze zeggen dat je er gewoon doorheen moet en dat iedere vrouw dat heeft. Ze zeggen dat het heel normaal is en dat het er nu eenmaal bij hoort. Ze zeggen dat ik het maar gewoon moet accepteren. Ze zeggen ook dat het in sommige gevallen wel tien jaar kan duren. In dat geval kruip ik diep weg in bed en zie ik jullie wel weer als ik 62 ben.

De overgang. Ze zeggen dat het goed komt…