Ik ben een avonturier. Dat betekent dat ik het leuk vind om nieuwe dingen te ontdekken, bij voorkeur nieuwe plekken en bij voorkeur in het buitenland. Een uitstekende manier om dat te doen is natuurlijk hardlopend. Als ik ergens naar toe ga waar ik nog nooit ben geweest pak ik Afstandmeten er bij en ga enthousiast routes plotten. Maar ook als ik er al wel geweest ben is het heerlijk om dat bijzondere weggetje weer af te lopen om te kijken wat er veranderd is, of hetzelfde gebleven, en heb ik altijd al gauw favoriete plekjes.
In het buitenland wil ik het liefst iedere dag wel hardlopen omdat er altijd zoveel te zien is dat ik thuis niet heb. Ook de weersomstandigheden kunnen hetzelfde loopje totaal anders maken of zelfs het tijdstip van de dag. Omdat ik er natuurlijk niet regelmatig kom blijft het daarom ook lang nieuw, spannend en uitdagend.
Bij gebrek aan buitenland staat op een goede tweede een willekeurige plaats in Nederland niet zijnde mijn eigen woonplaats. Of dat nu eenmalig is voor een loopje van de dag of een paar dagen omdat we ergens blijven slapen maakt dan niet zo veel uit. Terschelling verkennen omdat we daar een weekend logeren of ergens naar Brabant rijden om een route over de hei te hobbelen, het is mij om het even en allebei even interessant. Ze zeggen wel eens ‘verandering van spijs doet eten’ en ik heb bijna altijd honger. Honger naar nieuwe ervaringen, honger om bijzondere plekken te fotograferen en aan de verzameling toe te voegen, honger naar het kunnen zeggen ‘been there!’.
De drie maanden in Pijnacker waren dan ook ruim voldoende om alle hoekjes en gaatjes van de omgeving te ontdekken. Of dat nu het afvinken van de 57 kunstwerken in de openbare ruimte is, (vooruit het waren er 55 maar 2 kon ik er écht niet vinden), een rondje rond de polder, de zwabberroutes naar de verschillende Pokemon Gyms, of de zes verschillende wegen van Pijnacker Zuid naar het centrum en weer terug. Ik durf wel te zeggen dat ik redelijk de weg heb leren kennen in Pijnacker. Ik vind het dan ook superleuk om volgende week daar nog een officiële 10 km te lopen.
Maar uiteindelijk komt er altijd weer een moment dat we naar huis gaan. En na drie maanden afwezigheid vind ik het ook heerlijk om weer thuis te zijn. Thuis waar ik mijn verschillende routes heb. Thuis waar ik gewoon lekker onbeschoft behandeld wordt bij de bakker omdat ik hem wijs op een fout die hij gemaakt heeft, mensen onverstoorbaar voorbij lopen of fietsen als ik spring- en hardloopfoto’s maak, ik bijna van mijn sokken gereden wordt door de tram en natuurlijk de hangjongeren voor de deur, die ik absoluut niet gemist heb.
Toch is er in die drie maanden wel het een en ander veranderd. Werkzaamheden die er waren zijn afgerond en daar waar er niks was zijn ze nu aan het werk. Dat ene tentje dat blijkbaar toch failliet gegaan is en nieuwe tentjes die gestart zijn. Een nieuw supermarktje naast de pizzaboer is geopend en er staat een nieuw kunstwerk bij het station. En die opgebroken weg is weer geopend.
Maar in de basis is het oud en vertrouwd. En als ik dan zo langs de Maasboulevard ren, met een blik op de Willemsbrug en de Erasmusbrug waar achter weer een groot cruiseschip ligt. Ik door het centrum over de Coolsingel loop langs het stadhuis en door de Koopgoot. De Markthal aanschouw terwijl ik over de Binnenrotte ren, de helling op via de Kubuswoningen om naar de lichtjes van de Oude Haven te kijken.
Dan realiseer ik me dat ondanks alle avonturen in het buitenland, alle opwinding van het ontdekken van nieuwe plekjes en het verzamelen van leuke plaatjes, zoals het rondje thuis rent, rent het nergens…