Een herinnering van Facebook van 11 jaar geleden. Even rekenen, dat is 2012. Dat was dus officieel de eerste keer dat ik de Bruggenloop deed. Dat klopt ook wel met de foto die er bij zit. Jeetje, wat was ik nog jong en onervaren in het hardlopen. Je ziet het niet alleen aan mijn outfit, maar ook aan mijn uitstraling. Ik had nog nooit verder gelopen dan 12 km. Het was het jaar dat we gestructureerder gingen hardlopen om conditie op te bouwen voor de Kilimanjaro. Het jaar dat ik voor het eerst de 5 kilometer van de Rotterdam Marathon liep. Dat was dan ook het enige officiële evenement dat ik naast de Bruggenloop liep. Ik was vlak na de Van Brienenoordbrug op 12 km helemaal naar de klote en een toeschouwer riep dat ik rechtop moest blijven rennen. Maar ik finishte in 1:43, nog niet eens mijn slechtste tijd op de 15 km.
Inmiddels is de Bruggenloop traditie en loop ik hem dit jaar voor de negende keer. Tien als je de onofficiële Bruggenloop in 2017 niet meetelt. Officieel afgelast wegens de heftige sneeuwval liepen wij hem alsnog. Tenslotte wonen we aan het parcours dus dat was snel besloten en zo gedaan. We hadden de startnummers al opgespeld. En het zou nummer dertien geweest zijn als Corona niet twee jaar roet in het eten gegooid zou hebben. Maar goed, we weten allemaal hoe dat is gegaan. Formeel gezien heb ik dus alle medailles vanaf 2012, toen nog met een andere sponsor in de vorm van een kerstklokje of een kerstboom. Goede oude tijden.
Traditie niet alleen voor het lopen maar vooral ook omdat ik mezelf na de Bruggenloop trakteer op een lekkere oliebol. Ik ben gek op oliebollen maar als ik geen grenzen trek begin ik er half november al aan en ik heb een overschot aan dichtgroei DNA. De Bruggenloop is dan ook een mooie tegenhanger voor een oliebol, of twee. Eerst 15 km lopen, dan oliebollen eten. En dan is het in elk geval al ergens in december.
Dit jaar vertrekken we gewoon vanuit huis in plaats van gebruik te maken van de Green Room van de RMD. Dus niet met de auto naar De Kuip, maar net zo makkelijk met de trein vanaf station Blaak. Linda en Marilene komen ook eerst naar ons en om 13:00 zijn we compleet. Frank bakt nog gauw een pannenkoek en rond 13:45 lopen we naar het station waar het best druk is. De eerdere trein zit dan ook vol dus we wachten op de volgende die ik overigens gewoon in mijn planning had staan. Om 14:30 zijn we op plaats van bestemming.
Frank loopt zijn eigen tempo want die wil daarna ook nog naar huis rennen voor 4 extra kilometers. Een beetje voor de Duivelse Uitdaging en een beetje voor zijn kilometermeter voor volgende week denk ik. De dames gaan straks gewoon weer met de trein terug en spreken af op een relaxt tempo samen te lopen. Linda is ziek geweest en heeft al twee weken niet gelopen, Marilene is snotverkouden en heeft vorige week de marathon van Valencia gelopen en ik? Ach, verzin maar een kutsmoes. Anything will do. 9 km per uur moet toch ongeveer wel lukken, in elk geval het eerste stuk tot aan de Van Brienenoordbrug. Daarna zien we wel. Vorige week heb ik het grootste gedeelte hiervan ook gelopen maar met de nodige pauzes.
Bij de start komen we Ria tegen en die haakt bij ons aan. Jolanda en Sander zijn er ook maar starten in Wave 1. Marilene en ik zoeken nog even een Dixie op en dan zijn we er klaar voor. We lopen met de massa mee naar startvak 2 en dan is het best handig dat we alledrie de muts van de 5 km van Chicago op hebben. Drie mutsen met een muts zullen we maar zeggen. De start is dit jaar anders, ik zou bijna zeggen beter. In een soort Eftelingslinger worden we naar het parkeerterrein geleid om daar te starten. Daar krijgen we ook onze lampjes. Geen gekloot om ze ergens in het midden op te halen maar gewoon als schaapjes door de wasstraat. Startvak in, volgende startvak, lampje, start. Simpel en effectief, daar houden we van.
In het startvak komen we ook Petra nog tegen van de Runnersworld als de eerste wave mag vertrekken. Tegen de tijd dat wij richting start mogen heb ik de kerstman ook al gespot. Hij staat op een verhoging vlak na de start, een beetje a la Aboutaleb of Lee Towers bij de marathon. Aangezien we toch geen haast hebben zeg ik tegen de dames dat ik een foto wil maken straks. Straks is vijf minuten later als het onze beurt is om te starten. Ik dirigeer mezelf naar links en roep de dames. Selfiestand aan maar de kerstman heeft het niet in de gaten dus we moeten hem even roepen. Dan poseert hij met zijn kerstbel als de beste en is mijn missie geslaagd. Nu kan ik gaan lopen.
Vanwege de vele werkzaamheden in de buurt is het parcours ook iets anders. Na het Varkenoordse viaduct gaan we nu rechtdoor direct over de Laan op Zuid richting de Erasmusbrug. De dames voor mij lopen in het relaxte tempo van 10 km per uur en ik moet denken aan mijn beginloopjes met het hardloopgroepje van ADP. ‘We lopen eerst rustig 2 km in en gaan dan intervallen.’ Dat rustige 2 km inlopen ging dan op mijn wedstrijdtempo, en zo voelt het nu ook ongeveer. Voor een zieke in herstel en een zieke met een marathon in de benen lopen ze verdomd hard en moet ik pezen om bij te blijven. Maar goed, 5 km moet wel lukken, daarna zien we wel weer verder.
Het is erg warm en ik had mijn ondershirtje best uit kunnen laten. Die muts helpt ook niet maar we hebben afgesproken om hem op te houden tot we Rob voorbij zijn voor de foto en die staat ergens tussen de 4 en 5 km, vlak na de Willemsbrug. Vorige week heb ik hem gemist, deze keer gaat dat niet gebeuren. De eerste kilometers gaan best snel en vooralsnog loopt mijn klokje exact synchroon met de bordjes. Geen meter meer of minder. Ik loop rustig maar gestaag de Erasmusbrug op en laat me lekker vallen als we er weer af gaan. Het publiek juicht en we draaien de Maasboulevard op. Althans, de kade die parallel loopt. Hoeveel voetstappen heb ik hier niet al liggen? Eigenlijk is het bijna saai voor mij.
Ongemerkt komen we bij de Willemsbrug en ik waarschuw de meiden weer. ‘Hier achter staat Rob!’ Als we het tunneltje onderdoor zijn kijk ik naar hem uit en zie hem staan boven op de loopbrug. ‘Daar!‘, roep ik en geef aanwijzingen om breed te lopen en een beetje ruimte te houden zodat hij goed zicht heeft. Jammer genoeg pakken wat mensen die gelegenheid aan om in te halen en precies voor ons te gaan lopen, maar ik heb al gezwaaid en hij heeft het al gezien. ‘Ik heb je nu wel hoor!’, hoor ik hem roepen. Mooi, ik ben benieuwd. En wat nog veel mooier is, die warme muts mag af.
We lopen nu het hellinkje op weer naar straatniveau en de drankpost van de 5 km, vlak voor ons huis. Even op adem komen en Linda en ik spreken af iets rustiger te gaan lopen. Dat rustiger blijkt 6:10 in plaats van 6:00, en nog steeds niet het eigenlijk afgesproken 6:30. Maar technisch gezien is het iets rustiger ja. Bij de benzinepomp is het alweer 6 km en voor ik het in de gaten heb zitten we al op 7,5 km, de helft. Ook hier is het parcours anders want in plaats van boven aan het viaduct naar rechts richting de Van Gentkazerne te gaan, lopen we nu rechtdoor over het fietspad langs de Autostrada. Ik vind dit prettiger want minder steil omlaag is straks ook minder steil omhoog.
Door de parcoursveranderingen, en in feite kortere stukken, moeten we nu een extra lus maken voordat we de Van Brienenoordbrug op mogen. Wederom vind ik dat niet erg want het 10 km punt komt nu eerder. Psychologisch dan. In plaats van halverwege de brug is het nu aan de voet, ben je de brug over dan zit je op 12 km en dan is het nog maar 3 km naar de finish. Op 9 km is er weer een drankpost en neem ik gelijk een krentenbol. Het begint nu ook een beetje te regenen. Bij de voet van de brug staat René Simmons te draaien en we stoppen even om een foto met hem te maken. Dan maken we ons op voor onze grote vriend.
Had ik gezegd dat ik hier zeker ging wandelen, heb ik een lekker nummer in mijn oren en eerlijk gezegd loop ik ook wel lekker. Dus alhoewel het tempo iets lager ligt buffel ik gewoon door zonder te wandelen. Marilene en Linda lopen nu voorop en ik loop met Ria er achter aan. Op de brug kom ik nog een aantal bekenden tegen en dan zijn we boven. De volgende kilometer is gratis en voor de tweede keer die middag laat ik me vallen en loop ik even voorop.
Eenmaal beneden zijn ze ook zo weer bij me en nemen de koppositie weer in. Het regent nog steeds een beetje en inmiddels is het donker geworden. Ik heb het niet eens gemerkt, ik zit lekker in mijn bubbel. We pakken nog één keer de drankpost voordat we de laatste twee kilometer in gaan, dus ik blijf niet te lang hangen en ga snel weer rennen, de rest in mijn kielzog. Nu wordt het toch een beetje tanden op elkaar maar het aftellen gaat snel en de motivatie om het af te maken is er ook. Bij nog een paar honderd meter geef ik een klein beetje gas tot vlak voor de finish. Daar wacht ik op de rest om met z’n vieren over de finish te komen. Het is weer gedaan en ik ben best tevreden.
We lopen door, nemen de medaille aan en wat te drinken, maken nog een foto en lopen naar de uitgang. Daar nemen we afscheid van Ria en ik trek mijn jasje aan en doe mijn muts weer op want het koelt snel af. Snel gaan we richting trein. Het is druk maar de trein zal niet zo vol zitten hopen we. Gelukkig blijkt dat inderdaad niet het geval en we hebben de laatste wagon waar we snel in kunnen stappen. Een halte verder zijn we weer bij Blaak, stappen uit en dribbelen gauw naar huis. Kan ik mooi nog een kilometer bijtellen voor de Duivelse.
Eenmaal thuis is Frank er al en trek ik iets droogs aan, nemen we wat te drinken en mogen we natuurlijk die welverdiende oliebol. De dames gaan daarna lekker naar huis en ik duik onder de douche en maak me daarna klaar voor het eten. De eindtijd is een keurige 1:34:02 dus ik ben dik tevreden. Volgende week zal alles anders zijn. Dan mag ik elf keer dit rondje en zal ik veel langer over elk ‘rondje’ gaan doen. Andere omstandigheden, andere mindset, andere uitdaging. En aan de andere kant…
Hoeveel oliebollen zou ik mogen eten na 160 km?
Foto: https://www.robsportfotografie.nl/ (uiteraard!)
Ik denk dat je heel veel oliebollen mag eten.
Ik denk het ook!