Voor diegenen die het boek gelezen hebben of de film gezien, laat ik jullie gelijk geruststellen, zo erg is het niet. Tenminste, niet dat ik nu weet. Wat we wel weten is dat ik de afgelopen periode enorm aan het sukkelen ben hardlooptechnisch. Geen energie, benen die stuk zijn en het gevoel dat ik in de eerste honderd meter de man met de hamer al tegengekomen ben. Anders geformuleerd, ik voel me net een batterij van een telefoon die niet goed meer oplaadt. Steek hem in het stopcontact en hij is binnen een kwartiertje vol, ga hem gebruiken en hij is binnen vijf minuten leeg. En het ergste van alles, het werd alleen maar erger.
Maar goed, ik ben niet iemand die snel naar de dokter rent ook al heb ik hypochondrische trekjes. Ik vraag me altijd af of ik niet een of andere rare ziekte heb als ik een vlekje ontdek of een beetje misselijk ben. Maar naar de dokter gaan is onzin. ‘Gaat wel weer over’, denk ik dan, ‘zoveel last heb ik er niet van.’ Of ik vind het teveel gedoe of heb toch een vorm van gêne omdat ik bang ben dat het niks is en de dokter me uitlacht. Bovendien hou ik niet van medicijnen en heb ik de heilige overtuiging dat als je eenmaal in de klauwen van de dokters zit je er nooit meer uitkomt, want uiteindelijk weten de dokters het negen van de tien keer ook allemaal niet en doen maar wat.
Maar goed, soms gaat iets niet vanzelf over en bouwt de last zich toch een beetje op. Of in dit geval werd het steeds erger tot ik bij de Rotterdam Marathon mijn hoogste dieptepunt bereikte. Zonder enige vorm van oordeel naar wie dan ook, met evenveel respect voor iedereen, maar relatief gezien in mijn wereld en hardloopcarrière ging ik een psychologische grens over en deed ik langer dan vijf uur over de marathon. Weliswaar 1 minuut maar toch.
Met het oog op wat er de komende periode op de planning staat vroeg ik me toch af of er niet iets anders aan de hand is dan ‘de overgang’. ‘Google is your friend’ dus tussen al het geweld van de meest vreselijke ziektes lees je soms nog wel eens iets nuttigs. Misschien toch een gebrek aan vitaminen en/of ijzer en toen mensen om me heen begonnen te roepen ‘laat eens bloed prikken’ bedacht ik me dat dat niet direct kwaad kon.
Ik heb een supermoderne dokter. Whatsappje sturen en twee dagen later kon ik langskomen. Bij een dame, dat leek me wel handig als het over de overgang ging. Uiteindelijk was dat toch in eerste instantie de aanleiding. Eenmaal op de sofa bij het consult stortte in mijn klaagzang over haar uit. Moraal van het verhaal? ‘Ik kan niet meer lopen’, riep ik theatraal terwijl ik de haren uit mijn hoofd trok, de wanhoop nabij. Ze keek me begrijpend maar meewarig aan en liet me rustig uitpraten terwijl ze steelse blikken op haar horloge wierp. Uitgehuild vroeg ik haar: ‘Komt het goed dokter?’ Tja, daar kon ze nog niks over zeggen maar ze had een behandelplan. ‘Bloedprikken!’ was haar deskundige oordeel. Ze vinkte alle testen van A tot Z aan. Ik mocht over een week terugkomen.
Een week later zat ik er weer, ditmaal bij een jonge knul die normaal gesproken bij een andere praktijk zat en dus even moest zoeken naar de juiste instrumenten. Bij het prikken spoot er een druppel bloed tegen het plafond maar voor de rest ging het goed en was het zo gepiept. Drie buisjes helderrood vocht stond ik af voor het goede doel. Ik ging wel diep teleurgesteld naar huis. Ze hadden geen Disneypleisters en moest het doen met een propje gaas en een plakbandje.
Ruim een week later kwam het verlossende woord. Op maandagochtend kwam het mailtje binnen dat de uitslag beschikbaar was en met kloppend hart bekeek ik het resultaat. Een kloppend hart dat blijkbaar te weinig zuurstof door mijn lijf pompt als gevolg van bloedarmoede. Veroorzaakt door een ernstig tekort aan ijzer. Daarnaast is mijn Vitamine D niveau te laag en mijn cholesterol iets te hoog. Dat laatste heeft niet direct invloed op mijn hardlopen, maar de ernstige vermoeidheid, het lege gevoel, het lage energieniveau en zelfs de kortademigheid tijdens inspanning zijn direct gevolg van gebrek aan dubbel D en roestige spijkers. Check, check, check en check.
Goed, we hebben een symptoom, we hebben een oorzaak, nu hebben we nog een remedie nodig. Gelukkig relatief simpel. Ik krijg ijzerpilletjes, twee per week gedurende 3 maanden en dan gaan ze opnieuw prikken. De Vitamine D moet ik zelf regelen maar het schap in het Kruidvat is goed gevuld. 60 pillen voor een tientje plus 20 pillen gratis. Vanwege ervaringen uit het verleden was ik stiekem al begonnen met de Vitamine D want ik had gelezen dat dat sowieso een goed idee is voor vrouwen van mijn leeftijd en al helemaal die veel sporten.
En nu? Ik ben een week verder. 2 weken Vitamine D en 1 week ijzer. Dat moet getest want op hele korte termijn is de Roparun en iets minder korte termijn de Liberation Trail. Met Hemelvaart en een verplichte vrije dag in combinatie met een verjaardag van een vriendin die op de camping in Chaam zit, rijden we vrijdagochtend vroeg ook die richting op voor een trailtje. 50 km schoon aan de haak. De dag erna nog eens 20 km, om sowieso te testen hoe het lijf zich houdt. Ambitieus? Ja misschien wel, maar het is de enige mogelijkheid. Mijn eeuwige motto, we gaan het zien.
We gaan van start. Vrijdagochtend om 9:00. Ik ben laat naar bed gegaan vanwege het songfestival en moest vroeg op maar goed, ik sta er. Ik loop en ik voel direct al dat het anders is. Ik had het idee van de week al maar mijn lijf loopt soepel voor zover dat kan. Mijn benen ‘doen’ het weer. En ja het is pas de eerste kilometer en moet het nog even aankijken maar ik ben hoopvol. Het energieniveau is nog zeker niet wat het moet zijn maar ik weet dat dat tijd nodig heeft en zoals gezegd, voor de Liberation Trail heb ik nog een paar weken. 5 km en het gaat nog steeds ‘goed’. 10 km en ik ben nog steeds niet leeg. Misschien zit het tussen mijn oren maar ook op 15 km heb ik nog steeds geen pijn in mijn lijf, ben ik niet stijf, doen mijn benen het nog steeds en kan ik nog steeds lopen. Ja, lopen, wandelen, lopen, maar dat is de energie.
Pas rond de 20 km begin ik te merken dat mijn spieren vermoeid raken en dat het wat minder soepel gaat, maar dat is niet zo gek. Het is pas twee weken. We houden het vol tot het einde, zelfs met 4 km extra op de teller. Ok, de laatste 10 km waren zwaar, maar dat zou onder normale omstandigheden ook zo geweest zijn. The proof of the pudding is echter in the eating, zijnde de volgende dag. Even los van een paar gevoelige tenen en toch wel een duidelijk gebrek aan energie kan ik gewoon lopen. Het lijf doet geen zeer, althans niet anders dan iedere andere situatie waarin ik 54 km gelopen heb de dag ervoor. Ik vind 18 km dan ook wel genoeg getest.
Ik ben blij, ik voel me goed en positief en begin zelfs te denken dat ik gewoon maanden ‘hoogtestage’ heb gehad. Hardlopen met een ernstig gebrek aan zuurstof, en nu is iemand heel langzaam de kraan weer open aan het draaien. Als dit de daadwerkelijke voorbode is loop ik straks die Liberation Trail op mijn sloffen en met twee vingers in mijn neus.
Grootspraak natuurlijk want het wordt echt wel een uitdaging, met of zonder pilletjes. Maar ik ben voorzichtig optimistisch. En heel eerlijk kan ik niet wachten. Ik hoop toch zo dat ik straks gewoon weer lekker en normaal rond kan hobbelen. Dat ik gewoon weer een paar kilometer achter elkaar kan blijven rennen zonder te hoeven wandelen. Moet er alleen nog een paar kilo af, maar ook dat schijnt beïnvloed te zijn geweest door het gebrek aan ijzer en Vitamine D, want vermoeidheid doet snaaien. Dus standaard Vitamine D bijslikken en voorlopig drie maanden ijzerpilletjes en dan moet het allemaal weer goed komen.
Ben ik met recht toch nog een ouwe ijzervreetster!