Vuurtorenloop: Een vuurtoren te ver?

‘Twee weken na de Liberation Trail een halve marathon? Op vrijdagavond na een weekendje Formule 1 in Barcelona? Tuurlijk, moet kunnen!’ Gezellig samen met Deborah dank zij een gewonnen startbewijs voor de eerste editie van de Vuurtorenloop in Hoek van Holland. En dus met allebei onze eigen uitdaging want ik heb nog wat in de benen zitten en zij moet überhaupt nog naar een halve marathon afstand toewerken. Maar we doen gewoon rustig aan. Althans, dat was het plan.

Man, wat ben ik blij dat ze een week van tevoren aangeeft het niet te gaan redden en omzet naar 10 km! Het weekend in Barcelona was fantastisch maar slopend en dus ben ik niet echt uitgerust als ik vrijdagmiddag uit mijn werk kom sjezen. Eerst naar huis, snel omkleden, wachten op Deborah en dan met de metro naar Hoek van Holland. Voordeel van de 10 km is dat we een half uur later starten dan de halve, namelijk pas om 19:05. We hebben elkaar al even niet gezien dus tijdens de rit kunnen we rustig bijpraten. Voor we het in de gaten hebben zijn we er.

We stappen uit bij Hoek van Holland Haven, waar het al een drukte van belang is. Hoe anders dan de laatste keer dat ik hier was. Op een vrijdagochtend om 4 uur ‘s nachts om te starten met mijn Duinhopper. Het lijkt wel een ander leven en misschien was het dat ook. Of misschien is dit wel mijn andere leven waar ik uitgestapt ben en nu weer even terug. Een drukbezochte wegwedstrijd wat ik helemaal niet meer gewend ben en merk dat ik er een beetje moeite mee heb. Teveel mensen, te veel indrukken, te druk, te luidruchtig. Maar goed, ik ben er nou toch en moet toch ook lopen, dus vooruit met de geit.

Er staat een hele lange rij voor het wedstrijdsecretariaat maar als Deborah gaat kijken blijken al die mensen voor de tassenafgifte te staan. Dat bedoel ik, mensen zijn toch kuddedieren. Hadden we mooi voor niets gestaan. Sasha deelt ons startnummer uit en ons kleine gezamenlijke tasje kunnen we ook dumpen. Dan op zoek naar een Dixi. Voorbij de start staan er twee en we lopen er heen. Twee Dixi’s voor zo’n evenement lijkt wat weinig, maar later blijkt dat we gewoon een hele rij voorbij gelopen zijn. 

De start van de halve is al geweest en we zien wat bekenden voor de 10 km waaronder Marilene. Dan is het tijd om klaar te gaan staan. Met frisse tegenzin maak ik me klaar en bedenk me dat het ‘maar’ 10 km is. Dat is te overzien. Ik mag het tempo bepalen maar als het startschot klinkt ga ik er voor mijn huidige doen snel vandoor, meegesleept door het enthousiasme van de lopers om me heen. Die heerlijke beginnersfout. We mogen een beetje vals plat omhoog en ik heb het gelijk warm, de vuurtoren die de loop zijn naam geeft tegemoet lopend. Ik wil eigenlijk een foto maken en als dit een training was geweest, was ik accuut gestopt om dat te doen. Nu loop ik door, het is nog te vroeg.

Rob Sportfotografie is mijn redding, hij staat strategisch voorbij de vuurtoren zodat hij de lopers kan fotograferen met de vuurtoren op de achtergrond. Ik zie hem op tijd, waarschuw Deborah en we zorgen dat we er weer fraai op staan. Dat worden geheid weer mooie foto’s. Ik loop lekker door en zie Deborah af en toe op haar klokje kijkend waarbij ze me herhaaldelijk herinnerd aan het feit dat ik het tempo mag bepalen. Ik ga dit toch niet volhouden, maar het is soms ook wel weer eens goed voor me om sneller te lopen dan alleen maar de trailshuffle. Eigenlijk zou ik gewoon er weer eens op moeten trainen, maar ik kan het nog steeds niet opbrengen.

Ik red het ongeveer tot drie kilometer qua snelheid, zelfs met een beetje wandelen tussendoor. Daarna zijn de benen op en begint het ploeteren. Had ik al gezegd hoe blij ik ben dat we omgezet hebben naar de 10 km? We lopen inmiddels over de tweede lange zijde van het rechthoek, richting het strand. Eerst krijgen we nog een waterpost die ik met vier handen aangrijp. Het gemiddelde tempo loopt hard op maar mijn benen straffen mijn hoogmoed af door nu al weer zo te lopen. Asfalt, afstand en sneller dan trailshuffle. Die 5 km in Barcelona met honderd pauzes ging nog net.

We lopen nu een beetje door bewoond gebied en zijn over de helft. Als we bijna op 7 km zijn draaien we het strand op. Het uitzicht is schitterend met de zon over de zee. Opnieuw denk ik terug aan februari, toen ik hier in het donker met alleen Linda de andere kant op liep. Dat doe ik toch honderd keer liever. Zoals gezegd een ander leven maar ergens vind ik dit toch ook nog steeds wel leuk. Ik laat het tempo nu helemaal varen want Rob staat ergens anders en ik wil toch écht wat foto’s maken nu. Ik ben overduidelijk niet de enige, er zijn er meer, sommigen stoppen zelfs om een groepsfoto of een selfie te maken. Wij lopen wel door anders wordt het helemaal nachtwerk.

Een dikke kilometer verder gaan we weer van het strand af. Ik ben dan onderweg al een aantal bekenden tegen gekomen, zowel op als naast het parcours. Ook Rob staat hier weer strategisch opgesteld en ook al heb ik niet in de gaten dat Deborah springt, we zullen vast ook een tweede setje mooie foto’s krijgen. Daarna is het zowel afzien als aftellen. Met nog twee kilometer te gaan probeer ik mijn benen in beweging te houden maar de energietank is nu ook leeg en tegen twee mankementen in het bewegingsapparaat is het moeilijk vechten. Ik schraap de meters bij elkaar, vervloek het feit dat mijn parcours 200 meter langer is en ben zoals gewoonlijk meer dan blij om de finish te zien.

De medaille is mooi, we krijgen een lekker proteïnedrankje van Melkunie en blijven wat staan kletsen met een aantal bekenden. We gaan zelfs nog mee om wat te drinken. Er is ook eten maar gezien de tijd, het is al over negenen, stel ik voor om de metro naar huis te nemen en daar wat te eten te scoren. Het is uiteindelijk al tien uur als we met een Turkse pizza mijn huis binnenstappen. Daar evalueren we de loop. Ondanks het feit dat ik in elk geval alles behalve fit was, vonden we het een leuke loop met een mooie route, het stukje strand als favoriet, met een hoop gezelligheid en een medal Monday waardige medaille op de koop toe. Wat we noemen een geslaagde vrijdagavond.

Vanaf hier weer even een week rustig aandoen, want volgend weekend zitten we alweer in de Ardennen voor 51 km bij La Chouffe trail. Waar ze, slik, slik, dubbelslik, toch een cut off snelheid van 5,7 km per uur blijken te hebben. Nou ja, jullie weten het hé? 

Ik ga gewoon starten en zie wel waar het schip strand! In dit geval bij de vuurtoren denk ik…