Toerist in eigen land

Als Nederlander kijk ik niet op of om als ik door de stad loop. Ik ontwijk onbewust de vele fietsers op de stoep, loop zonder blikken of blozen langs bossen tulpen, negeer de geur van pannenkoeken en poffertjes, loop straal voorbij het orgel in de winkelstraat, hap onbedachtzaam een stuk kaas weg, rijd ongeïnteresseerd langs een molen en kijk zelfs niet op van de boer op zijn klompen. Hoogstens als ik de Maasboulevard op kom rijden dat ik me bewust ben van mijn omgeving en denk ‘wat hebben we toch een mooie stad.’ 

Dat verandert allemaal als er bezoek uit het buitenland komt. Was het vroeger een vriend uit Spanje, zijn het dit keer mijn nichtjes. Niet dat ze voor het eerst hier zijn, maar het is alweer zes jaar geleden en inmiddels zijn ze behoorlijk volwassen geworden. Je weet wel, met een baantje of studerend, auto rijdend en met vriendjes en zo. In de afgelopen jaren dat ik in Spanje was hebben we het er vaak genoeg over gehad. ‘Wanneer komen jullie weer eens naar Nederland?’ En nu is het eindelijk zover. Een weekje, van dinsdag tot dinsdag.

De hamvraag is dan natuurlijk, wat willen ze doen en zien. Want natuurlijk is shoppen in Rotterdam leuk maar ik wil ze de Full Dutch Experience geven en dan wel één die ze zelf ook leuk vinden. Toen ze nog veel jonger waren was het makkelijk beslissen voor ze. De Efteling, Madurodam, Scheveningen en Blijdorp. Bam, de week zat vol. Nu kom ik daar niet meer mee weg. Ze mogen er over nadenken. Qua eten heb ik wel een idee. Ze lusten veel, staan open voor nieuwe ervaringen en ik weet dat er makkelijk een biefstuk in gaat. Voor ontbijt is het simpel, ze drinken tegenwoordig koffie.

Ongeveer twee weken voordat ze komen krijg ik een bescheiden lijstje. Amsterdam staat bovenaan. Dat was te verwachten. Rotterdam is natuurlijk de mooiste stad van Nederland en gaat ook zeker bezocht worden, maar Amsterdam heeft nu eenmaal, terecht of niet, een onweerstaanbare aantrekkingskracht voor iedere buitenlander. ‘En dan zomaar Amsterdam of specifieke plekken?’ Ze hebben er duidelijk werk van gemaakt. De Albert Cuypmarkt, een museum met keuze uit Van Gogh, Banksy of het Verzetsmuseum, die laatste vanwege hun interesse in de tweede Wereldoorlog. Oh, en we moeten een koek kopen bij Van Stapele. Bij wie? Nog nooit van gehoord maar het blijkt een chocolade koek te zijn gevuld met witte chocola, alleen te koop in één winkel op het Rokin. 

Wat staat er nog meer op het lijstje? De Zaanse Schans, de kaasmarkt in Gouda, Brugge en/of Gent en de herdenking van de Airborne landing op de Ginkelse Heide heb ik zelf toegevoegd want dat hadden we al gepland. Oh, en ze moeten nog met een kennis afspreken die uit Boxtel komt, in principe op vrijdag. Ik sla aan het plannen, rekenen en me laten informeren. Zaterdag is de Airborne, naar Brugge en/of Gent wil ik Frank mee hebben dus dat moet dan op zondag. De kaasmarkt in Gouda is er niet meer maar als alternatief zouden we Alkmaar kunnen doen. Is wel een eindje rijden en moet op vrijdag maar als ik het nou combineer met de Zaanse Schans? Want Amsterdam hebben we toch wel een hele dag voor nodig. Ik heb ook al een speciaal restaurant geboekt op vrijdag en zondag dan naar de Chinees met Frenk en zijn vriendin er bij? Moet die afspraak met die knul maar op een andere dag.

Zo maak ik de planning een beetje rond tot dat het dinsdag is en ik ze op ga halen van het vliegveld. Ik was alleen even vergeten dat ik die avond EHBO les had op de zaak. Het weerzien is hartelijk en ik had ze al gewaarschuwd dat ik ze thuis drop en dan nog even weg moet. Frank zit braaf thuis te wachten zodat ze niet alleen zijn. Kan hij gelijk weer zijn Spaans afstoffen. Als ik ‘s avonds na mijn les thuis kom had ik me nergens zorgen over hoeven maken. Alles loopt vanzelf, Frank heeft zich prima gered en we eten pasta met kip. De meiden duiken lekker hun kamer in en wij nog even op de bank. Ging dat vroeger niet ook zo als ik bij mijn oom en tante en nicht in Nederland ging logeren?

De volgende dag slapen ze een beetje uit en werk ik thuis. Frank heeft ze gisteren even de weg naar de stad laten zien dus ze kunnen zelf die kant op. Aan het eind van de ochtend zijn ze er klaar voor om pas eind van de middag weer terug te komen. Die hebben zich wel vermaakt. ‘S Avonds moet ik paardrijden en ik neem iedereen mee, ook Frank. Kunnen zij op de manege eten terwijl ik mijn les rij. Natuurlijk moeten ook de paarden even geaaid en het feest is helemaal compleet als mijn instructrice aangeeft dat ze na afloop van de les best een rondje mogen stappen als ze dat willen. Er wordt even geaarzeld maar dan gaat toch eerst de één en daarna de ander om voor het eerst van hun leven op een paard te zitten. Weer een ervaring rijker.

Donderdag staan we toch redelijk vroeg op en rijden na ontbijt en na de file naar Amsterdam. Ik heb helemaal uitgezocht wat het handigste is. De trein is schreeuwend duur met zijn drieën dus dan toch maar met de auto. Parkeren bij de P+R van het Olympisch Stadion en van daar uit met de tram naar de Albert Cuyp. Ben ik zelf ook nog nooit geweest. Het is allesbehalve druk en eerlijk gezegd niet heel indrukwekkend. Het leukste vind ik nog het standbeeld van André Hazes waar ik dan ook mee op de foto ga, ook een beetje om Frank ‘antiamsterdam’ te plagen. Sorry schat. 

Aan het eind van de markt wandelen we richting het Verzetsmuseum. Uiteraard onderweg poserend voor de camera bij bruggen en grachten. Ik heb zelf maar voor het Verzetsmuseum gekozen omdat Banksy onderdeel was van een expositie en Van Gogh me iets te cultureel was. Bovendien past het mooi in thema van zaterdag. Het is al 14:00 als we eindelijk klaar zijn. We hebben honger maar de koekjeszaak gaat in principe om 16:00 dicht. We nemen de tram naar Rokin en zoeken de zaak op. Het is een kleine winkel en herkennen hem gelijk aan de rij die er staat. Hij is echter niet lang en gaat snel. Tenslotte kan je er maar één ding kopen. Chocoladekoekjes met witte chocola er in. De dames vinden de doos prachtig die bij 6 koeken komt. Vooruit dan maar, doe maar een doos. Ik wil er ook wel een proberen en ik zal er een aan Frank geven.

Morgen, want nu eerst lunchen. We pakken een terrasje alvorens op zoek te gaan naar het volgende doelwit. Al maanden komt er op Facebook een advertentie voorbij van stroopwafels de Luxe, oftewel een stroopwafel met smarties er op of stukjes caramel. Dat is dan weer mijn ding. Ook alleen in Amsterdam te krijgen, ergens op de Kalverstraat bij Van Wonderen in een piepklein winkeltje, en de grootste tourist trap die ik zo’n beetje in mijn leven gezien heb. € 11,50 voor een stroopwafel met smarties? ‘Ze zijn niet goed bij hun hoofd’ denk ik bij mezelf. Belachelijk, veel te duur voor iets dat ik ongeveer ook voor drie euro bij de AH kan kopen, dus ik koop er één voor mezelf, er één met marshmallows voor de meiden én een blikken doos met assorti omdat ik niet kan kiezen uit de acht soorten die ze hebben en ik er niet twee kan kopen om in een doos of zak mee te nemen. ‘Alleen het blik of een losse hier nu vers gemaakt mevrouw’. In het Engels natuurlijk want niemand spreekt meer Nederlands tegenwoordig.

Toegegeven, hij is wel lekker als ik smakkend en mijn vingers vol met stroop smerend met de meiden door de Kalverstraat slenter. Ook nu is het niet druk en vallen de winkels een beetje tegen. Op de Dam maken we een foto en lopen we naar de Wallen. De oudste moet een of andere glazen pot kopen voor haar vriend in een coffeeshop, The Green House en die zit op de Wallen. We stappen de coffeeshop binnen en worden vergast door de enorme wolken wiet die er in de lucht hangen. Ik probeer door de rook heen te kijken of ik iets zie dat lijkt op een glazen pot om te kopen maar zie niks. Dan maar even vragen aan de gast achter de bar. Die is echter zo stoned als een garnaal en er komt geen zinnig woord uit. Laat maar, dit wordt niks, ze hebben het gewoon niet. Mijn nichtje belt haar vriendje om ‘het slechte nieuws’ te vertellen en hem gelijk een uitbrander te geven dat hij haar zo’n tent in gestuurd heeft. Ik doe mijn best om niet te lachen. We lopen terug naar de Dam en omdat het al laat is besluiten we dat het mooi geweest is en we terug naar huis gaan. Tenslotte is het nog even rijden en staat er morgen weer genoeg op het programma. Als we eindelijk thuis zijn eten we zelfgemaakte hamburgers met friet van de snackbar en duiken we vroeg ons bed in.

Het is vrijdag en ook nu moeten we toch op tijd weer opstaan. Om 9:00 stappen we weer de auto in om opnieuw richting 020 te rijden. Het moet niet gekker worden maar we rijden er voorbij richting Alkmaar. Parkeren gaat ondanks alle waarschuwingen goed en we komen netjes aan op de kaasmarkt. Ik ben hier ooit een keer eerder geweest, toen met een vriend ook uit Spanje. De meiden kijken hun ogen uit, ze zijn dol op kaas. Ik kan het dan ook niet laten om een tasje te kopen met kaasproducten van een dame in een typisch ‘kaasmeisje’ outfit. Zo’n outfit heb ik ook ooit gehad en uitgerekend nog gedragen in de discotheek in Valencia tijdens een Oktoberfest. Geen idee wat er mee gebeurd is. Hoe dan ook, ik vind dat als ik een tasje gekocht heb ze ook wel even met haar op de foto mogen en dat vind het meisje gelukkig ook. Even later mogen ze zelfs van een van de kaasmannen een kaas vasthouden voor een foto. Waarschijnlijk een oude kaas snoeperd, excusez het flauwe grapje. Als we genoeg gezien hebben drinken we koffie, lopen nog een rondje door het centrum en koop ik drie kaasjes op de markt.

Tijd voor de Zaanse Schans. We rijden er heen en als we er bijna zijn zie ik op de hoek van de straat een pannenkoekenhuis genaamd Dutch Pancake Co. Ik vraag aan de meiden of ze een pannenkoek willen eten als lunch. Natuurlijk willen ze dat, poffertjes hadden ze in Rotterdam al gehad. Ik draai de weg af en het kost wat moeite om de auto te parkeren maar dan staat hij toch. Die kan eigenlijk wel blijven staan want de Zaanse Schans is vijf minuten lopen vanaf hier. Scheelt me weer € 15 parkeergeld. Die kunnen dan beter uitgegeven worden aan de veel te dure en achteraf beetje karige pannenkoeken, maar we zitten op het terras, hebben uitzicht op de Schans en de zon schijnt. De Dutch Pancake Co, ik had het kunnen weten. Ze spreken niet eens Nederlands. 

Om 14:00 is het toch écht tijd om naar de Schans te lopen. De Zaanse Schans is grotendeels gratis maar ik heb natuurlijk wederom veel te dure ‘improve your experience’ tickets gekocht omdat ik de meiden niets wilde ontzeggen. We krijgen er wel een audiotour bij. Dat wil zeggen een plattegrond via internet op je telefoon met wat verhaaltjes over de gebouwen en geschiedenis. We blijken niet helemaal bij de start van de tour te staan maar dat mag de pret niet drukken. Genoeg gelegenheid voor foto’s en die verhaaltjes kunnen ook in een andere volgorde.

Ook hier was ik wel eens geweest met een vriend uit Spanje maar ik kan me eigenlijk alleen de molens nog herinneren. We lopen langs alle gebouwen, gaan elk mini-museum in, de gratis én diegenen waar je apart voor moet betalen tenzij je een ticket hebt. Ik blijf Hollands hé, ik heb er voor betaald dus we zullen naar binnen gaan ook! Naast de gebouwen mogen we ook een paar molens in. Als we aan het eind van de route zijn duiken we nog even snel het molenmuseum in en wandelen dan terug voor het zaanmuseum en de Verkade experience. Ik gok dat we daar gratis koek krijgen. Eigenlijk gaan ze al bijna dicht maar we mogen nog naar binnen. In een sneltreinvaart lopen we langs de geschiedenis van Albert Heijn en Verkade om inderdaad aan het eind een koekje te krijgen. We liggen in een deuk. Nog even snel naar de wc, ook inbegrepen bij de tickets, en rijden dan naar huis want om 19:00 heb ik gereserveerd bij een restaurant. We zijn netjes om 18:20 thuis, pikken Frank op, gaan heerlijk uit eten en duiken ons bed weer in voor morgen, het volgende avontuur.

Het is hard werken zo’n dutch experience als de wekker wéér om 7:00 afgaat. Zelfs ik heb vandaag moeite om me uit bed te trekken, laat staan de meiden. Maar het is voor het goede doel zullen we maar zeggen. Rond 8:00 rijden we richting station Ede-Wageningen waar we de auto proberen te parkeren. Van daar uit zijn er pendelbussen. Als we er bijna zijn en in de file terecht dreigen te komen stuur ik Frank de wijk in waar we wonder boven wonder alsnog vlakbij kunnen parkeren. We lopen naar het station. We moeten naar de wc maar er staat een lange rij. Dan gauw naar de pendelbussen waar een nog langere rij staat. Het lijkt de Efteling wel op een mooie zaterdag midden in de zomervakantie.

Het is al ruim 10:30 als we eindelijk op de Ginkelse Heide zijn, waar we zowaar Ed en Terry tegen gekomen. Het programma is dan bezig met de Mass Dropping en ik krijg spontaan kippenvel. Het is wel heel erg druk. Ik had drukte verwacht maar niet zoveel. We wandelen richting het monument wat volledig afgezet is voor de ceremonie straks. Ondertussen vergapen we ons aan de vliegtuigen en de parachutisten. Dan komt de koning er aan. We wurmen ons een beetje tussen de menigte om enigszins zicht te hebben op het podium. In de brandende zon wachten we op de start van de ceremonie en luisteren we daarna naar de verhalen die verteld worden. We hopen dat de koning gaat spreken maar dat gebeurt niet. Pas aan het eind van de ceremonie, een uur later, legt hij een krans en geeft de veteranen een hand. Meer dan dat wordt het helaas niet.

Tijd om wat te eten maar ook nu is het erg druk overal met lange rijen. Het lukt om een hamburger en wat te drinken te scoren. Omdat het netwerk zo slecht is moet alles cash dus lang leve de noodbriefjes. We lopen terug naar de hei om de tweede ronde van de Mass Dropping te kijken. Daarna komen er nog wat parachutisten in vrije val met een vlag en dan wandelen we rustig terug naar de ophaalplek van de pendelbussen. Het luchtprogramma is zo goed als afgelopen en we voorzien weer veel drukte als we langer blijven hangen. Druk is het toch wel getuige ook nu weer de enorm lange rijen voor de pendelbus, maar er zit niks anders op. Naar de auto lopen, zo’n 4 km, vinden de dames geen optie, inclusief mijzelf. Ruim twee uur later zitten we thuis op de bank en ik laat me er met geen tien paarden meer aftrekken dus eten wordt besteld om straks lekker thuis te laten bezorgen. En alhoewel er een film op de planning staat eindigt de avond in diepzinnige gesprekken over onze familie en al haar eigenaardigheden.

 Vooruit, nog één keer vroeg op alhoewel we vandaag niet strak op de klok staan. We gaan naar Brussel. Gewoon de auto lekker in een garage in het centrum dumpen en van daar uit de stad in. Vlak voor vertrek krijg ik een appje van een vriendin. ‘Ga je met de trein? Het is autoloze zondag vandaag in Brussel.’ Hé, wat? Één keer per jaar heeft Brussel autoloze zondag en dat is natuurlijk vandaag! Lang leven internet, we kunnen parkeren bij de Expo en van daar uit met het OV, dat dan wel weer gratis is. We wilden toch ook nog het Atomium laten zien dus twee vliegen in één klap. 

We hebben geen file en zijn ruim op tijd in centrum Brussel, inclusief foto’s bij het Atomium en de metro met overstap. Weet iemand hoe laat het is? Ja hoor, het is wafeltijd! We zoeken een tentje op en nemen hem mee. Van daar uit lopen we over het Beursplein naar Manneke Pis. Er staat een grote groep mensen als blijkt dat hij aangekleed wordt door de lokale vereniging uit Asturias of all places. De Spanjaarden zijn gekleed in traditionele kledij en maken muziek en dansen. We blijven natuurlijk een tijdje staan kijken als er een rare stoet voorbij komt met een kar met daarop een motorblok. We komen er niet helemaal uit waar dit over gaat. Iets met autoloze zondag? 

Als de rust weer een beetje teruggekeerd is wandelen we verder en komen op de Grote Markt uit en door de Galeries Royales Saint Hubert. Ik wil bonbons kopen maar ben kieskeurig want ik wil natuurlijk wel de beste en niet de geijkte. Geen Neuhuis dus en zeker geen Leonidas. Ik heb iets gevonden maar dat is een stukje lopen. In de Galeries zie ik niks bijzonders en we komen bij de kathedraal. Daar eerst maar naar binnen dan. Daarna wil ik ook wel wat eten en we vinden een plek op een plein waar we een broodje kunnen krijgen. 

Als ons broodje op is wil ik nu toch écht op zoek naar bonbons en kom uiteindelijk uit dat ik toch naar de chocolatier wil die ik eerder had gevonden. Laurent Gerbaud. Een rib uit mijn lijf maar na deze week moet ik toch al aan de geelhonger dus dan kan dit er ook nog wel bij. Ik koop een zakje en dan willen we een stukje van de route van de stripmuren lopen. Tijd vliegt echter en na nog wat drinken halen hebben eigenlijk nog maar een half uur. Vanavond eten we bij de Chinees met Frenk en Kyra en die zijn er om 18:00. We besluiten dan ook om maar gewoon rustig richting metro te gaan. Nog even een andere chocoladewinkel in te gaan en dan is het toch écht tijd. Er is onderweg wel wat verkeer maar niet idioot gek dus we zijn op tijd terug. 

Op tijd om Frenk en Kyra te ontvangen en naar de Chinees te gaan. De ándere Chinees. Geen Babi Pangang of Foe Yong Hai, maar Peking eend, Tja Sieuw broodjes, oesters en Dim Sum. Laten we nou toevallig vlak bij Capri zitten dus na afloop halen we daar een ijsje als toetje en wandelen naar huis.

Maandag doen we rustig aan. Frank en ik gaan gewoon aan het werk terwijl de meiden ‘s ochtends lekker uitslapen en ‘s middags met een vriend uit Boxtel afgesproken hebben. Ik heb zelfs tijd voor een rondje langs de Kralingse Plas. Kan ik vast weer een beetje wennen aan het ‘gewone’ leven straks. Frank moet naar de verkenning van de Rotterdam Running Crew en ik had de meiden beloofd om samen naar ‘A bridge too far’ te kijken zodat ze het achtergrond verhaal van de Airborne leren kennen. Hebben we gelijk voldaan aan de opdracht ‘Werken aan de opvoeding’. Daarmee komt ook de laatste dag tot een einde, maar niet nadat ‘Tio Frank’ vast een kadootje voor zijn verjaardag gekregen heeft samen met een geschreven kaart in bijna perfect Nederlands, en ze voor mij een bosje bloemen tevoorschijn toveren. Mijn hart smelt.

Dan breekt de dag aan dat de dames weer naar huis vliegen. De ochtend staat in het teken van koffers pakken, foto’s kijken en op de valreep die ene film kijken op Amazon die ze vanwege regionale restricties alleen hier kunnen zien. ‘Hardcore never dies’, waar hálen ze het vandaan. Dan is toch écht het moment aangebroken dat ik ze naar het vliegveld moet brengen. Na heel veel knuffels, ‘ik hou van jullie’s en ‘we gaan elkaar missen’ zwaai ik ze uit en gaan we elk op weg naar ons eigen leven en terug naar onze eigen routine.

Na een week eindeloos toerist in eigen land maak ik de balans op. Ik heb een ernstig slaapgebrek, mijn lijf is stijf van het vele lopen en slenteren, ik ben overprikkeld door alle indrukken en het me voortbewegen tussen de drommen toeristen, ik heb tig foto’s te verwerken, heb een godsvermogen betaald voor tourist traps, overrated slecht eten en waardeloze prullaria en kan geen molen, klomp, tulp of kaas meer zien. Maar de week samen met mijn nichtjes, de ervaringen die we samen hebben gedeeld, de diepe gesprekken en de herinneringen die we gemaakt hebben? Zoals MasterCard dat zegt, priceless!