De Eindejaarstrail. Weer zo’n typisch voorbeeld van iets dat een goed idee leek toen ik ons inschreef, waarbij we de mazzel hadden dat de inschrijving voor slechts 500 deelnemers op 1 december allejezus vroeg om 6:00 open ging, maar ik toch moest opstaan vanwege Voorne’s Duintrail. Maar de wekker is na 162 km twee weken geleden, de kerstdagen en twee avonden ervoor laat naar bed toch weer heel erg vroeg. Bovendien is het al dagen grijs buiten dus ‘even een lekkere frisse neus halen’ krijgt toch weer een andere betekenis. Maar goed, die oliebollen, kerstkransjes en gevulde hertenreet geïnjecteerd met amandelsaus verbranden zich niet vanzelf dus op pad met het luie kadaver.
Omdat de ingedroogde vellen van mijn blaren nog her en der als schubben op de binnenkant van mijn tenen zitten besluit ik om de dag ervoor maar eens naar de pedicure te gaan. Ik hou mijn voeten wel in goed onderhoud maar ik ben maar een amateur dus het kan geen kwaad om ze in handen van een professional te geven. Agnes, van PediCare Solutions bij de Runnersworld in het centrum, weet wel raad met mijn zielige stompjes. Ik voel me net een hagedis als de oude stukken huid verwijderd worden en er mooie nieuwe glimmende babyteentjes tevoorschijn komen. De nodige adviezen en een goede onderhoudsmousse rijker kan ik weer normaal naar huis wandelen, helemaal klaar voor de Eindejaarstrail.
Onder de klanken van de Top2000 rijden we naar Giesbergen. We zijn netjes op tijd want het is rustig op de weg. Logisch, welke idioot gaat op zondagochtend na de kerst in deze grijze mist op pad? Wij en die andere gekkies die we treffen op het startterrein van de Eindejaarstrail. Het is buiten en het is koud, veel kouder dan ik had verwacht. Frank, gentlemen als altijd, slaat zijn jas om me heen en in de garderobe tent wachten we tot het tijd is om te starten. Terwijl we wachten komen we Peter tegen die ook loopt. Zelfs in meest verre oorden om een trail te lopen komen we bekenden tegen. Gelukkig is het gauw tijd om te starten en kan ik gaan lopen om warm te worden.
In eerste instantie gaan we nog met de meute mee die er lekker rap vandoor gaat, maar al gauw merk ik dat mijn benen nog niet helemaal hersteld zijn van twee weken terug. Ik ben stijf en mijn voeten zijn koud en bevroren. Het is weer die tijd van het jaar en dat betekent dat ik minstens vijf kilometer moet opwarmen voordat ik weer gevoel in mijn voeten krijg. Dat doen we in het bos, her en der toch een klein modderpoeltje ontwijkend. Een vrouw voor mij loopt zich vast aan een doornstruik dus ik help even om haar los te halen. Daarna gauw weer verder, richting het zand.
Voordat we daar zijn zie we iemand voor ons ineens afbuigen naar links maar Frank, die de route op zijn horloge volgt, geeft aan dat we door moeten lopen. Er hangt ook niet echt een pijl, althans niet een die wij zichtbaar zien om ons de weg te wijzen. We zijn eigenwijs en lopen door, de route en het pad volgend dat de GPX aangeeft, en vragen ons af of de rest nou allemaal verkeerd gelopen is. Uiteindelijk moeten we die kant wel op, maar pas een stuk verder. Als we soort van doodlopen blijkt dat we weliswaar in eerste instantie wel goed liepen, maar daarna toch iets te ver doorgelopen zijn, mede doordat Frank zijn horloge een beetje raar doet. Ik zet voor de zekerheid zelf ook de route maar aan en binnen no time zitten we weer goed.
Nu zitten we vol in het zand en begint het klimmen en dalen, want stiekem zitten er toch wat hoogtemetertjes in het parcours. We volgen braaf de pijlen, de rode vlaggetjes en af en toe een check op het horloge. Mijn benen zitten al vol chagrijn in de nee stand maar hebben zich er bij neergelegd en brengen me naar de 10 km. Tijd om wat te eten want het is een selfsupporting event. Ik peuter een chocoladewafel uit mijn vest die ik nog over had van de Bello. Heb ik de Bello toch nog een beetje bij me. Terwijl ik dat doe komen we bij een groepje vrijwilligers. Ik ben aan het wandelen maar als ik een fotograaf ontwaar ga ik natuurlijk rennen. Ik heb niet eens in de gaten dat het Rob van Rob Sportfotografie is.
We duiken nu het bos weer in en krijgen afwisselend bos en duinen, met een paar pittige klimmetjes. Volgens mij zitten we nu op dezelfde route waar de deelnemers van de 12,5 km ook lopen want we komen nu vaker vrijwilligers tegen en er hangen meer pijltjes plus af en toe een duidelijke markering dat we ergens naar rechts moeten in plaats van rechtdoor. Ik word gebeld door Manon van de Anitagroep. Zij is de reden dat we hier überhaupt lopen omdat ze vroeg of er nog iemand de Eindejaarstrail ging lopen anders had ik het niet eens geweten. We zouden elkaar zien maar ze moet weg en wij zijn niet op tijd binnen. Volgende keer maar weer dan.
Anderhalve kilometer over het asfalt schiet lekker op en voor ik het in de gaten heb beginnen we alweer aan de laatste vijf kilometer. Het voelt als de laatste twintig kilometer van de Bello met afwisselend wandelen en dribbelen, mijn benen in de verkramping en mijn voeten die toch ook een beetje beginnen te protesteren. Maar net als de Bello komt hier ook een eind aan en zien we na een laatste bocht de startboog staan, of finishboog, het is maar hoe je het bekijkt. Rob staat inmiddels al bij de finish en maakt foto’s en nu herkennen we hem wel.
Het is leeg op het terrein, we zijn nog nét niet laatsten en ze zijn ook al een beetje aan het opruimen. Voor de beloofde soep vinden we dan ook hond in de pot, iets wat we later thuis goedmaken als we zelf soep gescoord hebben. We blijven dan ook niet lang hangen. Frank stelt nog even voor om daar te lunchen maar ik heb het koud en wil gewoon lekker naar huis. Onder de klanken van de Top2000 rijden we weer terug, koop nog even een bak soep en een oliebol bij de AH en spring lekker onder de douche en na het eten op de bank voor een kleine siësta. Het was vroeg vanochtend.
Was dit het laatste loopje van het jaar? Nee, oudejaarsdag zal ik nog een klein rondje doen, ik eet tenslotte ‘s avonds vast nog wel een oliebol, of twee, en dan nieuwjaarsdag ook nog wel één om het nieuwe jaar in te luiden. Daarna moet ik weer aan de bak. Aan het werk dat is. Nieuw werk, maar toch. Maar eerst nog even morgenochtend de beentjes een kleine massage geven, dat hebben ze wel verdiend.
Eindejaarstrail in twee woorden? ‘Zand’ en ‘grijs’. Maar een prachtige route die we zeker nog wel eens een keer gaan opzoeken.